Nieuwe producten

Dit boek bevat de wereldberoemde trilogie waarin Alekséj (Aljosja) Maksimovítsj Pesjkov, beter bekend als Maxim Gorki, zijn eerste twintig levensjaren heeft opgetekend als een spannend verhaal. Als geen ander laat Gorki het Rusland van vóór de revolutie herleven, een beschaving die in 1917 volledig werd weggevaagd.
In Kinderjaren ervaren we door de ogen van het kind Aljosja het rauwe milieu van kleine ambachtslieden, waarin wreedheid en tederheid, heidens volksgeloof en christendom hand in hand gaan. Hoewel Aljosja opgroeit in een mallemolen van dwaas en sadistisch gedrag, vlucht hij nooit in zelfbeklag. 
Onder de mensen laat vervolgens zien hoe de veertienjarige Aljosja na de dood van zijn moeder in zijn onderhoud voorziet. Hij beproeft zijn geluk als loopjongen in een schoenenwinkel, bordenwasser op een stoomschip op de Wolga en als leerling in een iconenatelier.

Ruim twintig jaar, tot aan zijn dood in 1935, werkte Pessoa aan dit ambitieuze prozaproject. Het bleef echter, zoals zoveel titels van Pessoa, onvoltooid en werd pas zevenenveertig jaar na zijn overlijden uitgegeven. Het boek der rusteloosheid is het dagboek van een hulpboekhouder in Lissabon, Pessoa's 'heteroniem' Bernardo Soares. Zo quasi-kalm als de dagen van deze klerk zich op kantoor aaneenrijgen, zo rusteloos wordt zijn bestaan zodra hij door de straten van zijn absolute universum Lissabon dwaalt of in een schrift zijn literaire notities neerpent. Een kortere versie van het boek verscheen eerder als Privé-domein in 1990.

Andrej Platonov schrijft met een meesterlijke mengeling van satire, symboliek en ironie. De verhalen van Platonov kenmerken zich stuk voor stuk door zijn uit laconieke humor en berusting samengestelde toon. Met gevoel voor absurdisme geeft hij de strubbelingen van de realiteit in de Sovjet-Unie weer en weet zo, met zeer concrete, grijpbare gegevens en situaties, grotere thema’s aan de orde te stellen. Het platonoviaanse proza is ten diepste doordrongen van de gedachte dat de mens streeft naar geluk, dat niet per definitie voortkomt uit vooruitgang en techniek, zoals de communistische leer voorschrijft. Maar dat weerhield Platonov er niet van het idealisme en de voorvechters van de revolutie in al hun schakeringen te laten zien. Zijn verhalen werpen de vraag op wie macht uitoefent over wie en op welke grond, en wat meer waard is: intellect of praktisch inzicht? Platonov was impliciet kritisch tegenover het Sovjetregime in zijn verhalen, novellen en romans waardoor die in zijn eigen land maar nauwelijks te lezen waren. Pas ver na de dood van Stalin kreeg zijn werk de internationale bekendheid dat het verdient.

Door een terloopse opmerking van zijn vrouw over zijn neus gaat een man twijfelen aan zijn identiteit.

One of the finest novels written and among the most influential books of the 20th century. 

De autobiografie van Johann Wolfgang Goethe is een laat 'achttiende'-eeuws werk van een verrassende actualiteit. Te midden van de toenmalige Duitse burgercultuur ontwikkelt zich een ideeënwereld die ten grondslag ligt aan onze westerse cultuur. Vrijheid, gelijkheid en broederschap stonden ook bij Goethe hoog in het vaandel, maar tegelijk behoudt hij oog voor de waarden van het verleden, acht dit zelfs noodzakelijk voor een optimale ontwikkeling van individu en samenleving. Hij bestrijdt de dogmatiek, het eenzijdig streven.
In dit boek worden de sluiers van twee eeuwen over onze democratische, westerse culturele waarden weggenomen en worden hiervan de oorspronkelijke, frisse kleuren weer zichtbaar. Hier en daar blijkt Goethe een psycholoog avant la lettre te zijn. Ook verdiept hij zich in de wisselwerking tussen publiek en medium, met inzichten die de moderne communicatiewetenschap nog steeds huldigt. Uitermate boeiend en monumentaal geschreven zijn onder meer de passages over de strijd tussen goed en kwaad, over Goethes pantheïstische sympathieën, over Ahasverus, de wandelende jood, en over wat hij noemt 'het demonische' in iemands levensloop. Verder vallen zijn levendige, uitermate treffende persoonsbeschrijvingen op. En Goethe ontbloot zonder schroom zijn liefdesleven.

Drie komedies van de Oudgriekse toneelschrijver (5e-4e eeuw v. Chr.). De komedies van Aristofanes, de grootste en succesvolste Griekse blijspeldichter, zijn een mengeling van revue, show, musical, politieke satire en boertige en burleske klucht. Doorgaans wordt in het begin een briljant idee geopperd, waarna komische vragen worden gesteld en de misverstanden ontstaan. Min of meer serieuze debatten worden vervolgens afgewisseld met lyrische passages, woordgrappen en dubbelzinnigheden worden gedebiteerd en tragedies geparodieerd. Onveranderlijk is het einde chaotisch, vol drank, seks, zang en dans.Deze ingrediënten zijn dus terug te vinden in het drietal hier aangeboden komedies. Daarvan is Kolenbranders of Acharniërs uit 425 het oudste stuk. Het handelt over een boer die, gedwongen door de oorlog in Athene, onderdak heeft gezocht en zich eraan ergert dat de vrede zo lang op zich laat wachten. Daarom besluit hij op eigen houtje een verdrag met de vijand te sluiten. De gevolgen blijven niet uit.Drie jaar later produceerde Aristofanes Wespen, de insecten waaraan de leden van de juryrechtbank in Athene hem deden denken. Met veel moeite weet een zoon zijn vader, die aan de ziekelijke 'proceszucht' lijdt, van zijn kwaal te genezen. De heropvoeding die de oude man hierna krijgt, leidt tot hilarische taferelen. Van heel ander kaliber is Kapitaal, het laatste blijspel van Aristofanes dat ons is overgeleverd (388). De god van het kapitaal, die lang blind is geweest en daardoor steeds de verkeerde mensen heeft bevoordeeld, wordt van zijn oogkwaal afgeholpen. Dit veroorzaakt een omwenteling, die zelfs in de godenhemel te merken is.Hein L. van Dolen vertaalde eerder Aristofanes Vrouwenstaking (Lysistrata), Vrouwenfeest (Thesmoforiazousai) en Vrouwenpolitiek (Ekklesiazousai). Van de hier gepresenteerde blijspelen is Wespen nog nooit in het Nederlands weergegeven en Kolenbrander slechts in een gekuiste, niet volledige versie.

Integrale vertaling van de oden op overwinnende atleten van de Griekse dichter (520-438 v. Chr.). Onze moderne Olympische spelen gaan terug op een traditie die in de oudheid atleten uit de hele Griekse wereld samenbracht bij heilige spelen in Olympia, Delfi, Nemca en op de Isthmos van Korinthe. Zij streden er om de overwinning en de onvergankelijke roem. Hun prestaties werden niet alleen vereeuwigd door beeldhouwers en schilders, maar ook door dichters. De grootste onder hen, en volgens velen de grootste lyricus van de oudheid tout court, was Pindaros (ca. 520- 445).Voor de viering van Olympische en andere winnaars schreef de zanger van Hellas talrijke oden, die bewaard zijn gebleven. Dat laatste is op zichzelf al veelzeggend gezien de fragmentarische overlevering van de overige Griekse lyriek. Centraal in deze Olympische, Pythische, Nemeïsche en Isthmische oden staat niet zozeer het sportieve gebeuren zelf, als wel de verheerlijking van de succesvolle atleet, zijn stam en zijn stad. De aristocratische Pindaros kadert die lof in het hele archaïsche systeem van waarden en bezingt het precaire geluk van de mens die zich even een god weet. Hij grijpt daarvoor terug op de oude mythen. Hij vertelt en herschept ze en geeft ons daarmee een laatste kijk op de mythisch-religieuze denkwereld van de oude Grieken, vlak voor het rationalisme van de sofisten zijn intrede doet. In een werveling van plastische beelden, flitsende gedachten en wisselende ritmen leren we de diepte van Pindaros' denken kennen, en worden we gegrepen door de enorme kracht van zijn poëzie. Zijn magistrale gelegenheidsgedichten werden bewonderd door Horatius en Quintilianus, door Goethe en Hölderlin, door Kloos en Couperus, en blijven een uitdaging voor postmodernisten

Dagboekpassages met o.a. reisimpressies en literaire portretten van de Catalaanse schrijver (1897-1981) geschreven tussen 1918-1920

Brieven van de Franse auteur (1871-1922). De in dit deel bijeengebrachte brieven tonen ons Proust van zeer verschillende kanten. Er zijn zijn jeugdbrieven, die ons veel leren over zijn verhouding met zijn familie, zijn weigering om een praktisch beroep te kiezen en zijn toenemende voorliefde voor literaire salons. Dan zijn er de brieven uit de periode van 'Les Plaisirs et les jours' en de tijd dat hij aan zijn grote romans begint te werken. Afwisselend is Proust op het kruiperige af vleiend, werkelijk belangstellend in het welzijn van anderen; nadenkend, zelfs moralistisch, vernietigend in zijn oordeel, liefst in een fraai geformuleerde bijzin. 

Zijn brieven zijn duidelijke stijloefeningen voor zijn grote werk, vol roddels, vol wijsheid ook. En natuurlijk staan ze vol herinneringen aan en portretten van de mensen die hij in 'A la recherche du temps perdu' zou vereeuwigen.

Dagboek van de Duitse schrijver, bijgehouden tijdens zijn mobilisatie als reservist tijdens de Tweede Wereldoorlog in Parijs en Rusland.

Briefwisseling tussen de Tsjechische schrijver (1883-1924) en de Oostenrijkse schrijver (1884-1968). Van 1904 tot de zomer van 1924, het jaar van Kafka's dood, correspondeerden zij met elkaar, Max Brod en Franz Kafka. Kafka groeide op in Praag, waar hij deel uitmaakte van de Duitstalige Joodse gemeenschap en aan de rand van het getto woonde. Hij bezocht het Duitse gymnasium en studeerde aan de universiteit van Praag. Daar ontmoette hij Max Brod, zijn vriend en latere biograaf. Vanaf 1908 tot 1917 werkte hij als ambtenaar bij een bedrijf dat arbeidsongevallenverzekeringen verzorgde, een baan die hij als een noodzakelijk kwaad beschouwde om zich aan het schrijven te kunnen wijden. Zijn longtuberculose, die hem in 1924 fataal zou worden, deed zich in deze tijd gelden. Gedurende zijn leven had hij enkele korte maar intense relaties, waaronder drie verlovingen, zo blijkt uit enkele postuum uitgegeven brieven. De dames waar hij mee omging komen ook indirect terug in zijn werk. 

Dagboek van een gecultiveerde Duitse militair over zijn verblijf als bezetter in Parijs.

Levensbeschrijving van de dove schilder Hendrick Avercamp (1585-1634), die bekend is geworden door zijn ijstaferelen. Hendrick Avercamp is de oudste zoon van een apothekersgezin en is doof. In de zestiende eeuw betekent dat dat je niet meetelt in de maatschappij, want je kunt niets horen, je kunt niet praten, laat staan dat men je iets kan leren. Maar zijn moeder legt zich er niet bij neer en leert hem, met een zelf bedachte methode, schrijven en lezen. Het blijkt bovendien dat Hendrick tekentalent heeft. Als de IJssel tijdens een strenge winter dichtvriest is hij niet weg te slaan van het ijs. Gefascineerd kijkt hij naar de mooi aangeklede mensen en de vrolijkheid. 's Avonds thuis probeert hij die schaatsers te tekenen.

Friedrich Hölderlin was behalve een groot lyricus ook een gedreven briefschrijver. Hij liet een kostbare verzameling brieven na. Ze zijn gericht aan vrienden en jeugdvriendinnen, aan Susette Gontard natuurlijk, de grote liefde van zijn leven, aan Goethe en Schiller, en aan diverse andere literaire tijdgenoten. Het schrijven van een brief - 'een woord uit het hart gesproken'- was, in een tijd dat in Duitsland de censuur oppermachtig was, niet zonder gevaar. Een dwarse politieke stellingname kon iemand van zijn vrijheid beroven. En zelfs een liefdesbrief kon maar beter niet in de verkeerde handen vallen, zeker niet als de geadresseerde een gehuwde vrouw was, zoals Susette Gontard, Hölderlins onvergankelijke muze Diotima. Het geijkte beeld van Hölderlin is dat van een tragische, wereldvreemde en geesteszieke dromer in zijn toren in Tübingen. De brieven in Onder een ijzeren hemel corrigeren dit beeld ingrijpend. Hólderlin treedt hierin naar voren als een openhartige, strijdvaardige en scherp analyserende correspondent die ook graag de stormen van zijn hart prijsgeeft. Zeker, hij raakte tenslotte vereenzaamd en zijn geest misschien verduisterd. Schreef hij niet 'dass mich Apoll (hat) geschlagen?' Maar hij heeft zich niet zonder slag of stoot gewonnen gegeven.

De in 1945 in Parijs op 75 jarige leeftijd overleden Zinaida Nikolaevna Hippius is een van de grote legendarische figuren uit de moderne Russische literatuurgeschiedenis. Ze schreef als zevenjarig meisje al publiceerbare gedichten en werd op zeer jonge leeftijd een van de invloedrijkste figuren van het symbolisme. Ze bouwde een ontzaglijk oeuvre op aan romans, verhalen, gedichten, toneelstukken, reportages. Door haar huwelijk met de destijds beroemde en veelgelezen Mereskovski werd haar salon het centrum van het culturele leven in St. Petersburg. De schittering van woorden omvat een zeer uitgebreide keuze uit haar verspreide autobiografische geschriften. Er zijn herinneringen aan onder anderen Alexander Blok, Andrei Bjelyj, Valeri Brioesov en Rozanov. Maar ook aan haar huwelijk met Mereskovski. Een geslaagd huwelijk in erotische zin was het niet. Dit hing samen met het feit dat Hippius in tal van opzichten een mannenrol speelde. Ze voelde zich een man gevangen in een vrouwenlichaam. Ze geloofde dat verslaving aan als normaal beschouwde sexualiteit haar aan de dood zou ketenen. Ze onderhield nauwe betrekkingen met de sekte der Chlysten of flagellanten wier rituelen gepaard gingen met sexuele orgieën. Ze werd door haar vijanden afgeschilderd als een vrouwelijke Raspoetin. Kortom, een uiterst bewogen en interessant leven tijdens een periode die aan bizarre figuren geen gebrek kende. Verteld in haar eigen woorden, die van een van de beste stilisten van haar tijd.

De Franse auteur Jouhandeau had een mystieke, esthetische bewondering voor mannen, maar doorleefde een zeer ongelukkig huwelijk met een ex-danseres.

Keuze uit de mémoires van de Franse letterkundige (1802-1885). 'Victor Hugo was een gek die dacht dat hij Victor Hugo was,' luidt een bekende uitspraak van Cocteau. Het is een kernachtige samenvatting van de verbazing waaraan vele boeken gewijd zijn: hoe wist één man in één leven zoveel te zijn en te doen? Hij was de grootste dichter van zijn tijd, een van de belangrijkste toneelschrijvers en de populairste romanschrijver: hij was politicus, filosoof, tekenaar en journalist: hij was de toegewijde vader van vier kinderen en minnaar van een onafzienbare reeks maîtresses. 

In de politiek uitte zich zijn tomeloze energie en dadendrang al evenzeer als in zijn schrijverschap en privé-leven. Hij was overal tegelijk: in het parlement en op straat, in de Académie en op de barricaden, in gesprek met de koning, met Thiers en met Lamartine, maar ook met de straatveger. Hij had een open oog en oor voor wat er leefde onder het volk; veel minder voor de slinkse politieke spelletjes die er om hem heen werden gespeeld in de Kamer. Hugo was een man die de politiek wilde gebruiken om misstanden te bestrijden - niet een man die misstanden gebruikte om politieke en maatschappelijke successen te behalen. Het kostte hem twintig jaar ballingschap. Maar omdat hij in zijn geschriften bleef geloven in en getuigen van de noodzaak van maatschappelijke veranderingen heeft hij waarschijnlijk toch veel bijgedragen aan de hervormingen waar hij zijn leven lang voor pleitte: gratis onderwijs voor iedereen, een eerlijker strafrecht, menswaardiger arbeidsomstandigheden.

Boris Pastemak was een van de grootste dichters van deze eeuw en een uitnemend romancier. Zijn Dokter Zjivago werd in 1958 bekroond met de Nobelprijs. Briefwisseling uit de periode 1910-1954 van de Russische auteur (1890-1955) met zijn nichtje over politieke en persoonlijke ontwikkelingen.

Bundeling van autobiografische geschriften van de Russische letterkundige (1890-1960). Boris Pastemak was een van de grootste dichters van deze eeuw en een uitnemend romancier. Zijn Dokter Zjivago werd in 1958 bekroond met de Nobelprijs. Hij heeft een enorm stijlvernieuwende invloed gehad. Pasternak doet, stelt Charles B. Timmer in zijn presentatie van Pasternaks Autobiografische geschriften, denken aan iemand die duizend jaar geslapen heeft, plotseling ontwaakt en overweldigd wordt door een ontdekte wereld. De indrukken, de herinneringen zijn soms zo overweldigend dat hij alleen maar stamelen kan, dat wil bij hem zeggen, tot fenomenale evocatieve beelden en vergelijkingen komt.

Pasternak doorleefde 'net als iedereen' de schokkende jaren van de Eerste Wereldoorlog, de revolutie, de burgeroorlog, de collectivisatie, de Tweede Wereldoorlog en het stalinisme, maar hij schrijft minder over zichzelf dan over de mensen die hij kende, kunstenaars en schrijvers zoals Skrjabin, Majakovski, de futuristen, Rilke, Tsvetajeva enzovoorts. Ook zijn eerste liefdesavonturen en de latere grote liefdes komen aan bod, naast zijn buitenlandse reizen.

Beelden van het leven in de stad Berlijn.

Naast toneelwerk, verhalen en dagboeken schreef August Strindberg ook ontzaglijk veel brieven. Voor het merendeel zijn dat brieven aan vrouwen. In de zomer van 1875 ontmoette hij Siri von Essen. Kort daarna bracht hij een bezoek aan Siri en haar man, baron Wrangel. Weldra wordt hij de huisvriend van dit echtpaar. strindberg draait lange tijd iedereen een rad voor ogen door te doen alsof hij verliefd is op een vriendin van Siri. De sithuatie wordt nog gecompliceerder omdat de baron zelf intussen een verhouding heeft aangeknoopt met een nichtje van Siri. Nadat het huwelijk is stukgelopen trouwen Strindberg en Siri in 1877. Na tien redelijk gelukkige jaren belandt het huwelijk in een crisis en ontaardt in een inferno van getreiter. In 1891 gaan de twee uit elkaar. Begin 1900 ziet Strindberg een jonge Noorse actrice, Harriet Bosse, in de rol van Puck in Een midzomernachtsdroom. In 1901 verloven zij zich, nadat Harriet Bosse instemmend heeft geknikt op de beroemd geworden vraag van Strindberg: 'Juffrouw Bosse, wilt u een kindje van me?' Kort daarop wordt hun huwelijk gesloten maar zij gaan in 1904 alweer, voorgoed uit elkaar. Strindbergs grillige, vaak groteske brieven aan beide vrouwen vormen een epistolaire schat die talloze lezers door de tijden heen is blijven boeien

Drie satirische teksten van de Griekse schrijver (120-180 na Chr.). Met zijn vlijmscherpe en vaak humoristische pen prikt Lucianus (ca. 120-180) alle waanwijsheden, dubbele bodems, drogredenen en schijnbare heldhaftigheden van tijdgenoten door. En dat gaat op een manier die ons, bijna negentien eeuwen later, nog altijd amuseert. Wie was die Lucianus? Syriër van geboorte, bereikte hij een wonderlijk meesterschap in de Griekse taal. Aanvankelijk trad hij op als pronkredenaar, maar vanaf middelbare leeftijd legde hij zich toe op het schrijven van satirisch proza. Zijn roem berust vooral op zijn scherpe toon en originele aanpak. Voor deze uitgave zijn drie van zijn geschriften uitgekozen: De fantasten en de realist, griezelverhalen en onwaarschijnlijke gebeurtenissen, waaraan we de bekende geschiedenis van de Tovenaarsleerling danken: Het levenseinde van Peregrinus, over de man die zich in de hoop op eeuwige faam publiekelijk op de brandstapel stortte, volgens Lucianus louter uit ijdelheid, en tenslotte Alexander, de valse profeet, over een aartsoplichter met een eigen orakel-fabriek. Met deze beunhazen worden door Lucianus eens en voor al op virtuoze wijze korte metten gemaakt. Hein van Dolen vertaalde eerder voor de Baskerville Serie werk van Aristofanes, Plutarchus. Theofrastos en Lucianus.

Most readers of Spinoza treat him as a pure metaphysician, a grim determinist, or a stoic moralist, but none of these descriptions captures the author of the Ethics, argues Steven B. Smith in this intriguing book. Offering a new reading of Spinoza's masterpiece, Smith asserts that the Ethics is a celebration of human freedom and its attendant joys and responsibilities and should be placed among the great founding documents of the Enlightenment.

Two aspects of Smith's book distinguish it from other studies. It treats the famous "geometrical method" of the Ethics as a form of moral rhetoric, a model for the construction of individuality. And it presents the Ethics as a companion to Spinoza's major work of political philosophy, the Theologico-Political Treatise, each work helping to explore the problem of freedom. Affirming Spinoza's centrality for both critics and defenders of modernity, the book will be of value to students of political theory, philosophy, and intellectual history.

Autobiografische verhalen over de verschrikkingen van de Duitse concentratiekampen tijdens de Tweede Wereldoorlog. ENGELSTALIG

Keuze uit de brieven van de Nederlandse schrijfster (1740-1805), waaruit haar zelfontleding en vrijheid van maatschappelijke opvattingen blijkt.