Literatuur

In 1978 interviewde "Vrij Nederland" de drie schrijvers Jan Blokker, H.J.A. Hofland en Harry Mulisch, die in dat jaar alle drie vijftig jaar oud werden en een indrukwekkende reputatie hadden opgebouwd. Het was een vraaggesprek dat in de geesten van de lezers bleef voortleven. Toen ze vijfenzestig werden, in 1992, werden ze opnieuw door hetzelfde tijdschrift geïnterviewd. Dat herhaalde zich in 2002 (ze werden vijfenzeventig jaar) en in 2007 (tachtig jaar). De interviews zijn nu gebundeld in "Ik heb nooit iets met leeftijd gehad". De schrijvers brengen in hun gesprekken op vitale, eeuwig jeugdige manier de hele Nederlandse cultuur in kaart, vanaf het begin van de Tweede Wereldoorlog, die het ijkpunt van hun leven is, tot in onze tijd. Sprankelende geesten waarop de toenemende ouderdom geen enkele greep bleek te kunnen krijgen. Vindingrijk, humoristisch en met een indrukwekkende kennis praten ze frank en vrij over alles wat hunzelf en de wereld aangaat.

De sage van de zwarte ruiter is medeoorzaak van de noodlottige gebeurtenissen, waarbij het enige dochtertje van een zonderling echtpaar om het leven komt

Zes verhalen met als gemeenschappelijk thema de confrontatie met de dood

In een kleine provinciestad groeit tussen een aankomend medisch student en de dochter van een alcoholische dirigent een problematische liefde.

Het Oosterse leven, door de eeuwen heen niet veranderd en de dichter door persoonlijk contact vertrouwd, gaf hem de sleutel tot beter begrip van vele bijbelse verhalen, die hij in het licht van hedendaagse gebruiken als een levende werkelijkheid verklaart

"De zitting was in volle gang, maar Lucas stond op en liep de raadkamer uit. Hij stapte in zijn auto en zonder veel nadenken reed hij naar de brug, die brug waar elk jaar gemiddeld veertienenhalf mensen af sprongen. 'Het beste wat we hebben' is een boek over stoppen met almaar doorgaan en stil blijven staan, over de complexiteit van collectief oud zeer, over hoe ver de schaduwen van het verleden reiken, over afscheid durven nemen, over de schoonheid van echte soorten samen, over wat een mens kan doen in een wereld zoals die van nu. Deze roman is het eerste deel van een trilogie waarin Griet Op de Beeck een voor haar erg belangrijke thematiek tot op het bot wil proberen uit te spitten. Drie boeken, perfect afzonderlijk te lezen indien gewenst, met drie perspectieven op eenzelfde problematiek, die telkens de ruimte krijgen. Omdat sommige dingen niet simpel te vertellen zijn."--Dust jacket.

Lees deze editie! NRC-redacteur Gijsbert van Es hertaalde en bewerkte deze klassieker in soepel en modern Nederlands, met respect voor Multatuli's taal uit de negentiende eeuw. Max Havelaar is een van de twee boeken die zijn opgenomen in de officiële Canon van de Nederlandse geschiedenis. Deze hertaling van Max Havelaar ademt volledig de geest van het oorspronkelijke boek. Zo zou Multatuli hebben geschreven als hij nu had geleefd. Een Nederlandse bestuursambtenaar in Indië komt in conflict met een inlandse vorst.

Haarlem, januari 1945. Spertijd. Fake Ploeg, een collaborerende inspecteur van de politie, berucht om zijn wreedheid, fietst door de buitenwijken van Haarlem naar huis. Plotseling klinken er zes schoten. Morsdood ligt Ploeg op de stoep voor een rijtje van vier huizen waarvan er een door de familie Steenwijk wordt bewoond. De verschrikkelijke gevolgen van deze gebeurtenis zullen de dan twaalfjarige Anton Steenwijk zijn hele leven lang blijven achtervolgen.

De laat opbloeiende liefde tussen een ongehuwd gebleven consulair ambtenaar in New York en een jeugdvriendin die een mislukt huwelijk achter de rug heeft.

Beschrijving van een zielkundig proces waarbij gestreefd wordt naar een zuivere liefde

Bij het werken aan de biografie van een twintig jaar eerder overleden, geheimzinnige dichter stuit een biograaf op onthutsende gegevens.

"De zitting was in volle gang, maar Lucas stond op en liep de raadkamer uit. Hij stapte in zijn auto en zonder veel nadenken reed hij naar de brug, die brug waar elk jaar gemiddeld veertienenhalf mensen af sprongen. 'Het beste wat we hebben' is een boek over stoppen met almaar doorgaan en stil blijven staan, over de complexiteit van collectief oud zeer, over hoe ver de schaduwen van het verleden reiken, over afscheid durven nemen, over de schoonheid van echte soorten samen, over wat een mens kan doen in een wereld zoals die van nu. Deze roman is het eerste deel van een trilogie waarin Griet Op de Beeck een voor haar erg belangrijke thematiek tot op het bot wil proberen uit te spitten. Drie boeken, perfect afzonderlijk te lezen indien gewenst, met drie perspectieven op eenzelfde problematiek, die telkens de ruimte krijgen. Omdat sommige dingen niet simpel te vertellen zijn."--Dust jacket.

Familierelaas over de aftakeling van de moeder van de schrijver, wier taalvermogen na een beroerte is geminimaliseerd

Literair-historische studie over de esthetica van de Nederlandse schrijver (1848-1923) zoals die spreekt uit artikelen en essays van zijn hand.

Dit is een sprookjesachtige ontwikkelingsroman met als kern de onvolkomenheid van de wereld en de drang van de mens naar het ideaal: de oorsprong van alle vooruitgang en grootse daden, een volkomen ideaal kan op aarde echter niet verwezenlijkt worden. Het is in tientallen talen vertaald en een hoogtepunt uit de Nederlandse literatuur. Op een dag ontmoet Johannes in de tuin de elf Windekind. Windekind neemt hem mee naar het rijk van de dieren, waar hij wel altijd zou willen blijven. Maar dan laat Windekind Johannes ook de wereld van de mensen zien. Daardoor, en door de ontmoeting met de kabouter Wistik, Pluizer, dokter Cijfer en de Dood wordt het sprookje gaandeweg steeds grimmiger en wordt Johannes uiteindelijk voor de ultieme keuze gesteld: zal hij in de sprookjeswereld van Windekind blijven of kiest hij voor de wereld van de mensen vol onrecht en verdriet? De kleine Johannes is een symbolische vertelling over de levensfasen van de mens en de zoektocht naar geluk.

De wereld gaat aan vlijt ten onder is de titel en het uitgangspunt van deze geestige roman. Het is óók de overtuiging van de hoofdpersoon in dit boek, de beminnelijke, zwerflustige barkeeper Alec J. Weatherwood, die op gezette tijden pleegt op te duiken in het eens zo rustige Oaklake. Maar Oaklake is in de loop der jaren uitgegroeid tot een researchcentrum een van die plekken op aarde waar men hard werkt aan de ontwikkeling van middelen die de mens in staat moeten stellen nog harder te werken. Dat is, natuurlijk, een streven dat niet op de steun of sympathie van Alec J. Weatherwood hoeft te rekenen, maar waarin hij tegen wil en dank wordt betrokken. Onnodig te zeggen dat hij uiteindelijk als overwinnaar uit het strijdperk treedt opmerkelijker is het dat hij, zijn overtuiging getrouw, met een minimum aan inspanning zijn gelijk bevestigd ziet. De wereld gaat aan vlijt ten onder is een boek dat, met gepaste luidheid en bescheiden vlijt gelezen, een van uw rijkste ervaringen zal blijken te zijn. Het speelt zich af in de Verenigde Staten in de jaren 1951 tot 1953. 

Een jonge barpianist. zoon van een beroemd beeldend kunstenaar en een porno-actrice, vertelt over zijn avontuurlijke leven.

"Op zijn negenenvijftigste heeft de schilder Maris Coppoolse een overzichtstentoonstelling in het Stedelijk Museum. De internationale pers schrijft erover, het publiek stroomt toe. Maris staat op het toppunt van zijn roem. In de coverstory van een weekblad wordt de bron van zijn obsessieve werk blootgelegd: een misdaad die hij op zijn veertiende beging. Niemand in zijn omgeving is hiervan op de hoogte. Zijn vrienden en bekenden zijn diep geschokt. Alles begon in een zwart geteerde schuur op een eiland. 'Zwarte schuur' is een roman over het kwaad, over schuld en geweten, over de demonen die een leven begeleiden, en over de vrouwen die Maris confronteren met zichzelf".

Fotografische herdruk van een uitgave uit 1865

Parodie op de pornografische roman waarin een 19-jarig meisje vertelt over haar ervaringen.

Bundeling van drie romans van de Nederlandse schrijver (1925- ) uit de jaren 1979-1981.

[Grote bellettrie serie]