S.Vestdijk wordt door velen beschouwd als de belangrijkste Nederlandse schrijver van deze eeuw. Toen de Tweede Wereldoorlog begon, was hij al de primus inter pares in onze literatuur. Het noodlot decimeerde binnen enkele weken een generatie: Ter Braak, Du Perron, Marsman. Zo schoof Vestdijk nog meer naar voren als onze voornaamste auteur, e werd zijn houding tegenover de Duitse overheersing van centrale betekenis.

Venema's conclusie in deze studie over Vestdijk in de oorlog is dat sommige van diens gedragingen vallen onder de noemer 'collaboratie'. Niet dat Vestdijk de nazi's en hun ideeën een goed hart toedroeg, verre van dat. Zijn gedrag kwam veeleer voort, zo schijnt het, uit angst, onverschillig­heid, winzucht, gemakzucht en opportunisme.

Venema laat de feiten zoveel mogelijk voor zichzelf spreken. Hij gaat uitvoerig in op Vestdijks vertalingen van omstreden Duitse boeken, op diens welwillende besprekingen van werk van bruine signatuur en op zijn houding tegenover de censuur. En dan is er nog zijn — beschamende? — scharrelarij met de Kultuurkamer en de bewuste exploitatie van de anti-Britse tendensen in Rumeiland en Ierse nachten waarmee hij de Duitsers voor zijn zaak trachtte te winnen.

Feiten. Venema oordeelt niet, hij inventariseert en constateert. Presser heeft over de gunstigste schakering binnen de collaboratie eens geschreven: 'Medewerkend tegenwerkend, tegenwerkend medewerkend.' Het is een formulering die de morele tweespalt glashelder blootlegt. Medewerkend tegenwerkend, tegenwerkend medewerkend. Kan het Vestdijkiaanser?

Loeb Classical Library

vol. 1: The Julianic Orations. (1969) Vol.2. Selected orations (1977)

Bloemlezing uit de gedichten van Joost van den Vondel (1587-1679), herspeld en toegelicht.

Het leukste boek om Italiaans te leren. Met audio-CD

Studie over de tijd en het milieu waarin de 13e-eeuwse letterkundige Jacob van Maerlant leefde en schreef.

Historisch overzicht van de Griekse en Latijnse literatuur 

Vestdijk jaarboek 1997

Next to the Bible, Shakespeare, the French revolution and Napoleon, ancient Rome is one of the most plowed-through fields of historical experience. One of the truly great periods of history, Rome, over the centuries, deservedly has attracted the passionate attention of historians, philologists and, more recently, archeologists. Since Roman law constituted the source of the legal life of most of Western Europe, the legal profession had a legitimate interest. Veritable libraries have been built around the history of Rome. In the past confmed mostly to Italian, German, and French scholars the fascination with things Roman by now has spread to other civilized nations in cluding the Anglo-Saxon. Among the contributors to our knowledge of ancient Rome are some of the great minds in history and law. Our bibliography - selective, as neces sarily it has to be - records outstanding generalists as well as some of the numerous specialists that were helpful for our undertaking. Why, then, another study of the Roman political civilization and one that, at least measured by volume and effort, is not altogether insubstantial? And why, has to be added, one presented by an author who, whatever his reputation in other fields, ostensibly is an outsider of the classical discipline? These are legitimate questions that should be honestly answered. By training and avocation the author is a constitutional lawyer or, rather, a political scientist primarily interested in the operation of governmental institutions.