Een neerlandicus, Johannes Huyghe, staat op het punt om de biografie 'HB, de jonge jaren' te publiceren bij uitgeverij Parenthèse. Hierin probeert hij een beeld te schetsen van Herman Brusselmans als jongetje en opgroeiende puber. De oudere Brusselmans, die van nu, krijgt voortijdig de biografie in handen, leest ze, en merkt dat er heel wat fouten in staan. Wie anders dan hij mag in staat worden geacht om deze fouten te corrigeren? Brusselmans besluit dan ook om de fouten op een rijtje te zetten en ze te vervangen door wat juist is of juist had kunnen zijn. Tussendoor worstelt hij met de aanwezigheid, of eerder de afwezigheid, van drie vrouwen in zijn leven: Phoebe, Mona en Alathea. 'De fouten' is een roman die het verleden in tijd en ruimte vermengt met het heden in een andere tijd en een andere ruimte, en Brusselmans zorgt ervoor dat beide perioden uit zijn leven samenkomen, waarbij de vermenging onderhevig is aan de wetten van de literatuur. Herman Brusselmans heeft met 'De fouten' een roman geschreven die verschillende genres overstijgt, die de lezer ontroert en aan het lachen maakt, en die zal nazinderen tot het door hem gecreëerde verleden én het heden tot de nabije of verre toekomst zullen behoren, zowel in het hoofd van de lezer als in de Nederlandstalige Letteren. 'De fouten' is, zelfs binnen het uitzonderlijke oeuvre van Brusselmans, een bijzondere roman.

Speelse schetsen over een eigengereide, volslanke en filosofisch ingestelde zangeres.

Drie essays over de Duitse dichter Heinrich Heine (1797-1856), met name over diens jood-zijn.

Na zes jaar huwelijk ontstaat er een kloof tussen een joods-orthodoxe man en zijn chassidische echtgenote als hij verliefd wordt op een secretaresse en zij in haar woede en onmacht terugkeert naar haar wortels in Israël.

Een verzetsdaad uit 1943 speelt in het leven van een tienjarige jongen in 1960 een bijzondere rol.

Speelse en satirische columns.

Autobiografisch relaas over de moeizame verhouding die de schrijfster (1935- ) met haar moeder had en haar zoektocht in de familiegeschiedenis naar de oorzaken.

Een dichter die bekend werd door een jeugdgedicht, denkt terug aan het meisje dat de inspiratiebron was.

Nog niet zo lang geleden zei Kees van Kooten in een interview - Een biografie is niet meer nodig, ik heb alles zelf verteld. Ik ga de rest van mijn leven veel liever lezen dan schrijven -. Ter gelegenheid van de bloemlezing De tachtigjarige vrede las hij voor het eerst sinds tijden weer zijn eigen verhalen. Ze brachten hem niet alleen terug naar het verloop van zijn lange leven, maar eveneens werd hij de lezer van zijn eigen hilarische fantasie. De verhalen uit Hedonia, Zwemmen met droog haar, de Treitertrends, de Modermismen en de vele andere bundels - ze zijn even sterk en humoristisch als de lenige geest van Kees van Kooten zelf. Het is met die krachtige verbeelding dat hij nu zichzelf portretteert aan de hand van zijn verhalen. En het is het schitterende bewijs dat een biografie inderdaad volstrekt overbodig is. Koot graaft zichzelf autobio.

Vanuit een tehuis in Florence vertelt Anno Jonkers, drieënnegentig jaar oud, over zijn leven: een jeugd in grote armoede in Noord-Holland, het seminarie in Leuven, zijn studie kerkelijk recht in Rome. Een avontuurlijk leven, zeker als hij de kerk de rug toekeert om te eindigen als welgestelde advocaat van de onderwereld in het naoorlogse Milaan. Maar belangijker is het verhaal van de grote en allesbepalende liefde die hij veronachtzaamd heeft. Zijn onstilbare honger naar succes verwijdert hem meer en meer van alles wat hem lief is. Anno is een ongenaakbare man die ondanks al zijn talenten maar nauwelijks vat lijkt te hebben op de loop der dingen. Maar hoe dichter de vertelling zijn huidige leven nadert, hoe meer hij beseft hoe kwetsbaar hij is. "Mijn leven is als zand in mijn hand, hoe harder ik knijp, hoe meer het weglekt." 0.

Een schrijver van scenario's voor een populaire televisiesoap schaamt zich voor zijn werk, maar kan niet voorkomen dat in zijn leven realiteit en fictie ook steeds meer door elkaar gaan lopen.

In de wereld van nu is oud out en jong in, constateerde Hedy dAncona in Vrolijk verval. Ze werd na verschijnen vaak aangesproken door grijsaards die haar complimenteerden met haar coming out voor de ouderdom. Dat het niet alleen kommer en kwel was, dat ze geen compassie behoefden en dat ze niet zaten te wachten op knuffels. Toch is er ook een andere kant aan die vrolijkheid. Het verlies van een partner en andere dierbaren. Het afscheid van de dingen die je niet meer kunt, of durft. De teleurstelling over de dingen in de wereld die nog steeds niet zijn verbeterd. Oud worden is niet altijd makkelijk, en de verworvenheden van wijsheid en ervaring gaan soms hand in hand met het verval van krachten. In Koude kermis schrijft dAncona op de haar kenmerkende eerlijke en relativerende wijze over die keerzijde. Met humor, en met altijd oog voor het halfvolle glas.

Na de dood van haar broer en schoonzus krijgt een vrouw het dagboek van haar grootvaders neef in handen, waardoor heden en verleden met elkaar vervlochten raken.

In Voor het eerst schrijft Herman van Veen over het onbarmhartige proces van het ouder worden. Wanneer begint dat, ouderdom? Op welk moment besef je dat die jonge man is afgelost door een man op zekere leeftijd? De geest is vitaal, maar het lichaam hapert soms. De kloof tussen nu en vroeger wordt steeds groter. De ervaringen stapelen zich op, de herinneringen verdringen elkaar. Onverschrokken gaat Van Veen de confrontatie aan met zichzelf en schrijft hij over zijn leven van toen en nu. Over vriendschappen en vergankelijkheid, verlies en levenslust en de troost van de verbeelding. Steeds verbindt hij zijn verhalen met zijn theater- en liedteksten, waarin wonderlijk genoeg de ouderdom en de dood al sinds jaar en dag alom aanwezig blijken te zijn. Voor het eerst is een zoektocht naar betekenis, speels en filosofisch, om tot het besef te komen dat je ouder worden steeds weer voor het eerst doet. Het gaat vanzelf en gaat vanzelf weer over.

Lezing gehouden bij de presentatie van LiteRom, een cd met 40.000 literaire kritieken, waarin de schrijver polemiseert tegen de wetenschappelijke editie van Multatuli s Max Havelaar.

7 geniete A4-tjes met tekst. Vouwen. Verder in goede staat.

Een steenrijke man ontmoet zijn vroegere geliefde, die echter inmiddels getrouwd is.

An account of the literary life of one of twentieth-century America's most widely read and most reclusive writers, J.D. Salinger.

Annetje Beets, kraamverpleegster, sterft op bijna 100 jarige leeftijd. Ze heeft dan geen naam gemaakt, geen roem verworven en niets gepresteerd dat een boek over haar zou kunnen rechtvaardigen. Ze heeft geleefd in de schaduw van mensen die groter waren dan zij. Wat haar leven echter zo bijzonder maakt, is de universele betekenis ervan. Vrouw in de schaduw gaat over hoe wij omgaan met familiegeschiedenis, conventies, moraal, en met onze passies.

Dorinde van Oort vond in de nalatenschap van haar familieleden zoveel aanwijzingen die leidden naar een groot familiegeheim, dat ze op onderzoek uitging en uiteindelijk het verhaal van Annetje Beets in romanvorm heeft opgetekend.

Het is een ongelooflijk verhaal waarin de vooraanstaande politicus en oud-burgemeester van Rotterdam P.J. Oud een belangrijke rol speelt. H was jarenlang Annetjes geheime, want getrouwde, minnaar. Als P.J. Oud tot kamerlid wordt gekozen, is er in zijn leven geen plaats meer voor Annetje. De jaren die volgen blijken vervuld te zijn van geheimen en intriges. Een buitenechtelijk kind, scheve familieverhoudingen, een duister moordplan, en gekonkel over geld.

Sleutelroman over de impact van een tragische gebeurtenis op een kunstenaarskring in Amsterdam in de jaren tachtig.