Nieuwe producten

Trace the epic story of New York through hundreds of atmospheric photographs, from the mid-19th century to the present day. This remarkable collection, now available in a popular edition, pays tribute to the extraordinary architecture, civic, social, and photographic heritage of the Big Apple.
From the building of the Brooklyn Bridge to the immigrants arriving at Ellis Island; from the slums of the Lower East Side to the magnificent Art Deco skyscrapers, the city is laid out block by block, in all its chaos, complexity, energy, diversity, and style. Featured photographers include such feted talents as Berenice Abbott, Weegee, Margaret Bourke-White, William Claxton, Marvin E. Newman, Ralph Gibson, Steve Schapiro, Peter Lindbergh, Lee Friedlander, Nan Goldin, and Ryan McGinley. With cover art by Robert Nippoldt, the collection is complemented by an extensive appendix showcasing some 100 books, movies, and records inspired by the city that never sleeps.

Derde deel van de autobiografie van de Russische schrijver (1892-1968), waarin hij een ooggetuigeverslag geeft van de Oktoberrevolutie van 1917.

This edition (1932) is including an introduction by the author. The book was first published in 1921.

Griezelverhalen waarin de alledaagse realiteit ontspoort tot verschrikkelijke waanzin. De aartsvader van het fantastische verhaal was E.T.A. Hoffmann: alle latere beoefenaars van het genre, van Poe tot Belcampo, hebben veel aan hem te danken. Zijn fantasie was onuitputtelijk, maar verbazender nog was zijn talent om het fantastische in te bedden in het alledaagse, zodat hij ons uit ons eigen wereldje meetroont naar zijn fantasierijk. Hoffmanns verhalen maken daardoor nooit een willekeurige en vrijblijvende indruk; hoe onmogelijk het gebeurde ook is, het gaat ons persoonlijk aan. 

Behalve 'Het majoraat', de grote novelle die wel Hoffmanns meesterwerk mag heten, en de huiveringwekkende anekdote 'De mijnen van Falun' heeft Anton Haakman de drie verhalen vertaald die Offenbach voor zijn opera 'Les contes d'Hoffmann' gebruikt heef, en bovendien het beroemde sprookje dat ten grondslag ligt aan Tsjaikovski's balletpartituur 'De notenkraker'.

Bevat ondermeer Villa des Roses, Lijmen, Het Been, Kaas, Tsjip, Pensioen, Verzen, het Dwaallicht en meer.

Epos over de burgeroorlog tussen Caesar en Pompeius van de Romeinse dichter (39-65 na Chr.). Caesar bij de rivier de Rubico, Pompeius vermoord op een Egyptisch strand, de woestijnmars van Cato in Libië: drie van de vele dramatische hoogtepunten in het historische epos Burgeroorlog (De Bello Civili) van de jonge, briljante Romeinse dichter Lucanus.

Dit oorlogsdrama, "méér dan een burgeroorlog', voert de lezer over de toentertijd bekende delen van de aarde en maakt hem tot getuige van een wereldoorlog tussen de twee beroemdste generaals en politici van Rome: Caesar en Pompeius. In latere tijden van oorlog en revolutie werd dit epos veel gelezen en geciteerd, en is de schepper ervan een tweede (anti-) Vergilius genoemd. Onder het regime van keizer Nero werd de jonge dichter Lucanus (39-65 n.Chr.), evenals zijn oom, de filosoof Seneca, gedwongen zichzelf te doden, mede vanwege zijn klachten over het verlies van de republikeinse vrijheid. Voor het eerst verschijnt in Nederland een volledige metrische vertaling van dit epos

Vladimir Nabokov staat bekend als een briljant romanschrijver, maar zijn passie, ook in zijn proza, lag altijd bij de poëzie. Deze tweetalige uitgave, integraal vertaald op basis van de Collected Poems, omspant Nabokovs hele dichterlijke productie. Niet alleen is de poëzie opgenomen die Nabokov zelf selecteerde voor de uitgave Poems and Problems (1970), met zowel door hem uit het Russisch vertaalde als rechtstreeks in het Engels geschreven gedichten, maar eveneens de poëzie die zijn zoon Dimitri uit het Russisch vertaalde. De onderwerpen van Nabokovs gedichten zijn zeer divers: lesgeven over Russische poëzie, vlinders, schaatsen, erotiek en liefde, de Russische Revolutie, ballingschap, eenzaamheid, een Amerikaanse koelkast - waarbij de toon nu eens demonisch kan zijn, of juist teder of lucide, dan weer parodistisch, aantijgend, visionair, weemoedig of vol mededogen. Wie Nabokov wil leren kennen moet zijn poëzie lezen. Dichter en prozaïst Huub Beurskens heeft naar eigen zeggen de poëzie van Nabokov 'grotendeels zijns wijs, deels eigenwijs' vertaald en dat 'stiekem ook in de hoop zo nu en dan wat instemmend gemompel te vernemen of zijn glimlach te zien verschijnen'. Tevens heeft hij Nabokovs poëzie van een bezield voorwoord en van verhelderende aantekeningen voorzien.

Oorlog en vrede vertelt de grootse verhalen van de adellijke families Rostov en Bolkonski, hun zinderende feesten en liefdesgeschiedenissen, en dat tegen de achtergrond van Napoleons desastreus verlopen Russische veldtocht, afgesloten met Tolstojs beschouwingen over de aard en betekenis van de geschiedenis en over het probleem van de vrije wil. Kortom, het ene boek waarin liefde, vrienden vijandschap, het intiem-persoonlijke en het grootmenselijke samenkomen in een verbluffende roman die het hele leven omvat. De schitterende vertaling van Yolanda Bloemen en Marja Wiebes van het grootste meesterwerk uit de Russische literatuur behelst onverkort het door Tolstoj zelf in boekvorm gepubliceerde verhaal

Dit boek bevat de wereldberoemde trilogie waarin Alekséj (Aljosja) Maksimovítsj Pesjkov, beter bekend als Maxim Gorki, zijn eerste twintig levensjaren heeft opgetekend als een spannend verhaal. Als geen ander laat Gorki het Rusland van vóór de revolutie herleven, een beschaving die in 1917 volledig werd weggevaagd.
In Kinderjaren ervaren we door de ogen van het kind Aljosja het rauwe milieu van kleine ambachtslieden, waarin wreedheid en tederheid, heidens volksgeloof en christendom hand in hand gaan. Hoewel Aljosja opgroeit in een mallemolen van dwaas en sadistisch gedrag, vlucht hij nooit in zelfbeklag. 
Onder de mensen laat vervolgens zien hoe de veertienjarige Aljosja na de dood van zijn moeder in zijn onderhoud voorziet. Hij beproeft zijn geluk als loopjongen in een schoenenwinkel, bordenwasser op een stoomschip op de Wolga en als leerling in een iconenatelier.

Ruim twintig jaar, tot aan zijn dood in 1935, werkte Pessoa aan dit ambitieuze prozaproject. Het bleef echter, zoals zoveel titels van Pessoa, onvoltooid en werd pas zevenenveertig jaar na zijn overlijden uitgegeven. Het boek der rusteloosheid is het dagboek van een hulpboekhouder in Lissabon, Pessoa's 'heteroniem' Bernardo Soares. Zo quasi-kalm als de dagen van deze klerk zich op kantoor aaneenrijgen, zo rusteloos wordt zijn bestaan zodra hij door de straten van zijn absolute universum Lissabon dwaalt of in een schrift zijn literaire notities neerpent. Een kortere versie van het boek verscheen eerder als Privé-domein in 1990.

One of the finest novels written and among the most influential books of the 20th century. 

De autobiografie van Johann Wolfgang Goethe is een laat 'achttiende'-eeuws werk van een verrassende actualiteit. Te midden van de toenmalige Duitse burgercultuur ontwikkelt zich een ideeënwereld die ten grondslag ligt aan onze westerse cultuur. Vrijheid, gelijkheid en broederschap stonden ook bij Goethe hoog in het vaandel, maar tegelijk behoudt hij oog voor de waarden van het verleden, acht dit zelfs noodzakelijk voor een optimale ontwikkeling van individu en samenleving. Hij bestrijdt de dogmatiek, het eenzijdig streven.
In dit boek worden de sluiers van twee eeuwen over onze democratische, westerse culturele waarden weggenomen en worden hiervan de oorspronkelijke, frisse kleuren weer zichtbaar. Hier en daar blijkt Goethe een psycholoog avant la lettre te zijn. Ook verdiept hij zich in de wisselwerking tussen publiek en medium, met inzichten die de moderne communicatiewetenschap nog steeds huldigt. Uitermate boeiend en monumentaal geschreven zijn onder meer de passages over de strijd tussen goed en kwaad, over Goethes pantheïstische sympathieën, over Ahasverus, de wandelende jood, en over wat hij noemt 'het demonische' in iemands levensloop. Verder vallen zijn levendige, uitermate treffende persoonsbeschrijvingen op. En Goethe ontbloot zonder schroom zijn liefdesleven.

Integrale vertaling van de oden op overwinnende atleten van de Griekse dichter (520-438 v. Chr.). Onze moderne Olympische spelen gaan terug op een traditie die in de oudheid atleten uit de hele Griekse wereld samenbracht bij heilige spelen in Olympia, Delfi, Nemca en op de Isthmos van Korinthe. Zij streden er om de overwinning en de onvergankelijke roem. Hun prestaties werden niet alleen vereeuwigd door beeldhouwers en schilders, maar ook door dichters. De grootste onder hen, en volgens velen de grootste lyricus van de oudheid tout court, was Pindaros (ca. 520- 445).Voor de viering van Olympische en andere winnaars schreef de zanger van Hellas talrijke oden, die bewaard zijn gebleven. Dat laatste is op zichzelf al veelzeggend gezien de fragmentarische overlevering van de overige Griekse lyriek. Centraal in deze Olympische, Pythische, Nemeïsche en Isthmische oden staat niet zozeer het sportieve gebeuren zelf, als wel de verheerlijking van de succesvolle atleet, zijn stam en zijn stad. De aristocratische Pindaros kadert die lof in het hele archaïsche systeem van waarden en bezingt het precaire geluk van de mens die zich even een god weet. Hij grijpt daarvoor terug op de oude mythen. Hij vertelt en herschept ze en geeft ons daarmee een laatste kijk op de mythisch-religieuze denkwereld van de oude Grieken, vlak voor het rationalisme van de sofisten zijn intrede doet. In een werveling van plastische beelden, flitsende gedachten en wisselende ritmen leren we de diepte van Pindaros' denken kennen, en worden we gegrepen door de enorme kracht van zijn poëzie. Zijn magistrale gelegenheidsgedichten werden bewonderd door Horatius en Quintilianus, door Goethe en Hölderlin, door Kloos en Couperus, en blijven een uitdaging voor postmodernisten

Dagboekpassages met o.a. reisimpressies en literaire portretten van de Catalaanse schrijver (1897-1981) geschreven tussen 1918-1920

Brieven van de Franse auteur (1871-1922). De in dit deel bijeengebrachte brieven tonen ons Proust van zeer verschillende kanten. Er zijn zijn jeugdbrieven, die ons veel leren over zijn verhouding met zijn familie, zijn weigering om een praktisch beroep te kiezen en zijn toenemende voorliefde voor literaire salons. Dan zijn er de brieven uit de periode van 'Les Plaisirs et les jours' en de tijd dat hij aan zijn grote romans begint te werken. Afwisselend is Proust op het kruiperige af vleiend, werkelijk belangstellend in het welzijn van anderen; nadenkend, zelfs moralistisch, vernietigend in zijn oordeel, liefst in een fraai geformuleerde bijzin. 

Zijn brieven zijn duidelijke stijloefeningen voor zijn grote werk, vol roddels, vol wijsheid ook. En natuurlijk staan ze vol herinneringen aan en portretten van de mensen die hij in 'A la recherche du temps perdu' zou vereeuwigen.

Dagboek van de Duitse schrijver, bijgehouden tijdens zijn mobilisatie als reservist tijdens de Tweede Wereldoorlog in Parijs en Rusland.

Briefwisseling tussen de Tsjechische schrijver (1883-1924) en de Oostenrijkse schrijver (1884-1968). Van 1904 tot de zomer van 1924, het jaar van Kafka's dood, correspondeerden zij met elkaar, Max Brod en Franz Kafka. Kafka groeide op in Praag, waar hij deel uitmaakte van de Duitstalige Joodse gemeenschap en aan de rand van het getto woonde. Hij bezocht het Duitse gymnasium en studeerde aan de universiteit van Praag. Daar ontmoette hij Max Brod, zijn vriend en latere biograaf. Vanaf 1908 tot 1917 werkte hij als ambtenaar bij een bedrijf dat arbeidsongevallenverzekeringen verzorgde, een baan die hij als een noodzakelijk kwaad beschouwde om zich aan het schrijven te kunnen wijden. Zijn longtuberculose, die hem in 1924 fataal zou worden, deed zich in deze tijd gelden. Gedurende zijn leven had hij enkele korte maar intense relaties, waaronder drie verlovingen, zo blijkt uit enkele postuum uitgegeven brieven. De dames waar hij mee omging komen ook indirect terug in zijn werk. 

Levensbeschrijving van de dove schilder Hendrick Avercamp (1585-1634), die bekend is geworden door zijn ijstaferelen. Hendrick Avercamp is de oudste zoon van een apothekersgezin en is doof. In de zestiende eeuw betekent dat dat je niet meetelt in de maatschappij, want je kunt niets horen, je kunt niet praten, laat staan dat men je iets kan leren. Maar zijn moeder legt zich er niet bij neer en leert hem, met een zelf bedachte methode, schrijven en lezen. Het blijkt bovendien dat Hendrick tekentalent heeft. Als de IJssel tijdens een strenge winter dichtvriest is hij niet weg te slaan van het ijs. Gefascineerd kijkt hij naar de mooi aangeklede mensen en de vrolijkheid. 's Avonds thuis probeert hij die schaatsers te tekenen.

Friedrich Hölderlin was behalve een groot lyricus ook een gedreven briefschrijver. Hij liet een kostbare verzameling brieven na. Ze zijn gericht aan vrienden en jeugdvriendinnen, aan Susette Gontard natuurlijk, de grote liefde van zijn leven, aan Goethe en Schiller, en aan diverse andere literaire tijdgenoten. Het schrijven van een brief - 'een woord uit het hart gesproken'- was, in een tijd dat in Duitsland de censuur oppermachtig was, niet zonder gevaar. Een dwarse politieke stellingname kon iemand van zijn vrijheid beroven. En zelfs een liefdesbrief kon maar beter niet in de verkeerde handen vallen, zeker niet als de geadresseerde een gehuwde vrouw was, zoals Susette Gontard, Hölderlins onvergankelijke muze Diotima. Het geijkte beeld van Hölderlin is dat van een tragische, wereldvreemde en geesteszieke dromer in zijn toren in Tübingen. De brieven in Onder een ijzeren hemel corrigeren dit beeld ingrijpend. Hólderlin treedt hierin naar voren als een openhartige, strijdvaardige en scherp analyserende correspondent die ook graag de stormen van zijn hart prijsgeeft. Zeker, hij raakte tenslotte vereenzaamd en zijn geest misschien verduisterd. Schreef hij niet 'dass mich Apoll (hat) geschlagen?' Maar hij heeft zich niet zonder slag of stoot gewonnen gegeven.

De in 1945 in Parijs op 75 jarige leeftijd overleden Zinaida Nikolaevna Hippius is een van de grote legendarische figuren uit de moderne Russische literatuurgeschiedenis. Ze schreef als zevenjarig meisje al publiceerbare gedichten en werd op zeer jonge leeftijd een van de invloedrijkste figuren van het symbolisme. Ze bouwde een ontzaglijk oeuvre op aan romans, verhalen, gedichten, toneelstukken, reportages. Door haar huwelijk met de destijds beroemde en veelgelezen Mereskovski werd haar salon het centrum van het culturele leven in St. Petersburg. De schittering van woorden omvat een zeer uitgebreide keuze uit haar verspreide autobiografische geschriften. Er zijn herinneringen aan onder anderen Alexander Blok, Andrei Bjelyj, Valeri Brioesov en Rozanov. Maar ook aan haar huwelijk met Mereskovski. Een geslaagd huwelijk in erotische zin was het niet. Dit hing samen met het feit dat Hippius in tal van opzichten een mannenrol speelde. Ze voelde zich een man gevangen in een vrouwenlichaam. Ze geloofde dat verslaving aan als normaal beschouwde sexualiteit haar aan de dood zou ketenen. Ze onderhield nauwe betrekkingen met de sekte der Chlysten of flagellanten wier rituelen gepaard gingen met sexuele orgieën. Ze werd door haar vijanden afgeschilderd als een vrouwelijke Raspoetin. Kortom, een uiterst bewogen en interessant leven tijdens een periode die aan bizarre figuren geen gebrek kende. Verteld in haar eigen woorden, die van een van de beste stilisten van haar tijd.

De Franse auteur Jouhandeau had een mystieke, esthetische bewondering voor mannen, maar doorleefde een zeer ongelukkig huwelijk met een ex-danseres.

Keuze uit de mémoires van de Franse letterkundige (1802-1885). 'Victor Hugo was een gek die dacht dat hij Victor Hugo was,' luidt een bekende uitspraak van Cocteau. Het is een kernachtige samenvatting van de verbazing waaraan vele boeken gewijd zijn: hoe wist één man in één leven zoveel te zijn en te doen? Hij was de grootste dichter van zijn tijd, een van de belangrijkste toneelschrijvers en de populairste romanschrijver: hij was politicus, filosoof, tekenaar en journalist: hij was de toegewijde vader van vier kinderen en minnaar van een onafzienbare reeks maîtresses. 

In de politiek uitte zich zijn tomeloze energie en dadendrang al evenzeer als in zijn schrijverschap en privé-leven. Hij was overal tegelijk: in het parlement en op straat, in de Académie en op de barricaden, in gesprek met de koning, met Thiers en met Lamartine, maar ook met de straatveger. Hij had een open oog en oor voor wat er leefde onder het volk; veel minder voor de slinkse politieke spelletjes die er om hem heen werden gespeeld in de Kamer. Hugo was een man die de politiek wilde gebruiken om misstanden te bestrijden - niet een man die misstanden gebruikte om politieke en maatschappelijke successen te behalen. Het kostte hem twintig jaar ballingschap. Maar omdat hij in zijn geschriften bleef geloven in en getuigen van de noodzaak van maatschappelijke veranderingen heeft hij waarschijnlijk toch veel bijgedragen aan de hervormingen waar hij zijn leven lang voor pleitte: gratis onderwijs voor iedereen, een eerlijker strafrecht, menswaardiger arbeidsomstandigheden.

Boris Pastemak was een van de grootste dichters van deze eeuw en een uitnemend romancier. Zijn Dokter Zjivago werd in 1958 bekroond met de Nobelprijs. Briefwisseling uit de periode 1910-1954 van de Russische auteur (1890-1955) met zijn nichtje over politieke en persoonlijke ontwikkelingen.