Ontdaan kan zowel geschokt betekenen als vrij. De aanwezigheid van de dood is meerzinnig in de poëzie van Hans Groenewegen. De concentratie van zijn verzen uit zich met extreme helderheid. Wat mythisch lijkt, is tegelijk concreet. Natuur en vergankelijkheid gaan blijvend samen. De lezer voelt zich genodigd de zinnen zowel te horen klinken, als er zelf al lezend klank aan te verlenen

De bundel Annunciaties van Stefan Hermans bekommert zich ogenschijnlijk niet om structuur en indeling: de gedichten lijken op zichzelf te staan. Toch zijn er telkens terugkerende verwijzingen - aankondigingen en herinneringen - die de gedichten onderling verband geven. Een verband dat even logisch en ongrijpbaar is als de seizoenen van het leven: liefde, geboorte, ouderdom. Maar huiselijk zijn deze gedichten niet te noemen, daarvoor is Hertmans' blij te nieuwsgierig en zijn dichterlijke greep te groots. En wat er precies in de titel van de bundel wordt aangekondigd, is ook allerminst eenduidig aan te geven. Misschien is het het leven zelf, of iets anders dat zich al voltrekt terwijl het lijkt of het nog wordt uitgeprobeerd.

Wat is er eigenlijk te zien op de vermaarde muurschildering waaraan Goya twee jaar lang werkte? Onder een volkomen lege hemel kijkt een hondenkop intriest naar iets boven hem, dat voor ons onzichtbaar blijft. Zwemt dit hondje tegen de stroom in? Staat het achter een zandwal? Is het een verkapt zelfportret van de ontgoochelde Goya? In het lange titelgedicht van deze bundel, Goya als hond, speelt Stefan Hertmans met de open vragen die dit beeld bij hem opriepen - en enkele van de lege plekken vult hij op met herinneringen uit zijn eigen leven. Maar de bundel bevat veel meer. Een foto in een zuidelijk stadje, het vreemde 'Death on a pale horse' van William Turner, enkele stenen in een oude muur, een spin als femme fatale, de eerste stappen van een kind - waar deze gedichten ook over gaan, ze bieden steevast doorkijkjes naar het andere en diepere verhaal van Stefan Hertmans' onvervreemdbare, eigenzinnige poëzie, dat hij via dergelijke beelden telkens weer zo tastbaar weet te maken.

Rassemblant plus de 900 poèmes s'échelonnant du XVe siècle au milieu du XXe siècle, cette Anthologie de la poésie érotique française se veut la première à essayer d'être complète. On y trouvera en effet aussi bien les poètes les plus célèbres (Villon, Ronsard, Malherbe, Voltaire, Gautier, Baudelaire, Verlaine, Mallarmé, Rimbaud, Apollinaire, etc...) que d'autres moins connus (Eustache Deschamps, Théophile de Viau, Régnier, Motin, Maynard, Claude Le Petit, Glatigny, Louÿs, Jarry, etc.) voire assez inattendus (Jules Verne). Surtout, quantité d'auteurs anonymes y côtoient une paralittérature d'ordinaire laissée de côté par les anthologies : chansons de salle de garde et de carabins, airs folkloriques ou populaires, couplets " potachiques ", etc. Toutes ces compositions, parfois très anciennes et inédites, ne sont pas les moins prenantes ni les moins épicées. Elles sont regroupées sous des rubriques thématiques - et par ordre chronologique -, qui présentent un panorama aussi divers que pittoresque : mariage, cocufiage, vérole, cléricalisme, politique, sociologie, pastorales, anatomie, techniques, misogynie, hétérodoxie, homosexualités, rêves, parodies, cauchemars, tombeaux... Une préface copieuse et nourrie de citations a pour but de donner au lecteur, en guise d'introduction, une Histoire de la poésie érotique française, qui en fasse mieux saisir à la fois les grandes lignes et le développement historique. Ainsi le panorama que Jean-Paul Goujon propose se caractérise-t-il à la fois par sa variété et par sa richesse. Il permet surtout de mesurer l'intensité inhérente à toute notre poésie érotique : cette soudaine et si particulière force qu'acquiert le langage dans la forme bien définie qu'est le poème. Rien de plus explosif et, parfois, de plus irrésistible, que ces vers qui parcourent toute la gamme du lyrisme érotique, de l'obscénité la plus provocante ou la plus jubilatoire à la rêverie la plus insistante, à la hantise charnelle la plus éperdue.

James Joyce, de grootste experimentele prozaïst van de twintigste eeuw, debuteerde in 1907 met een traditionele verzenbundel. Pas twintig jaar later verscheen de kleine bundel Pomes Penyeach. De titel betekent letterlijk 'Gedichten voor een penny per stuk'. Het werkje kostte één shilling, dus twaalf penny. De spelling 'pomes' imiteert de slordige uitspraak van 'poems'. Omdat het woord klinkt als het Franse 'Pommes' (appels), kreeg het in Parijs uitgegeven boekje een appelgroene kaft. Deze tweetalige editie werd vertaald door Paul Claes.

Alexander Koesjner (1936) wordt gezien als de grand old man van de Russische poëzie, hij is een gelauwerd vakman, die in zijn geboorteland al jaren aan de top staat. Nobelprijswinnaar Joseph Brodsky heeft zich lovend over Koesjner uitgelaten en hem bestempeld als 'een van de beste Russische lyrische dichters van de twintigste eeuw'. De bundel is samengesteld en vertaald door Peter Zeeman.

In het titelgedicht, maar ook op andere plaatsen in zijn nieuwe bundel, schrijft Wiel Kusters op elegische toon, maar zonder pathos, over zijn beide overleden broers, van wie hij er een niet gekend heeft. Daarbij komt hij, zo lijkt het, tot de conclusie dat de dichter in zijn schrijven en spreken zoiets als een broer van zichzelf moet zijn. In de woorden en klanken van zijn zowel vreemde als nauw verwante stem. Wiel Kusters (1947) debuteerde in 1978 met de gedichtenbundel Een oor aan de grond. Zijn meest recente publicaties zijn: Bewaarmachinist (2011) en In en onder het dorp. Mijnwerkersleven in Limburg (2012). In 2010 verscheen zijn biografie van de dichter Pierre Kemp, in 2014 Mijn versnipperd bestaan. Het leven van Kees Fens 1929-2008.

Wormen die net hebben gegeten, zijn geneigd om een plekje met veel lekker eten te verlaten op zoek naar hermafrodieten. Uitgehongerde wormen blijven bij het voedsel, ook al is er geen enkele hermafrodiet in de buurt. Maar laten we aannemen dat het mannetje trek heeft in seks. (Waarom anders binnenstappen bij Het Geheim?) Hij golft er elegant op los. THEORIE VAN DE RONDWORM is een bundellang gedicht over dansen, wormen, een snackbar die Het Geheimen heet en vooral over de gevolgen van een onbewuste, onbedoelde beweging. Dichter en neurowetenschapper Jan Lauwereyns (1969) legt zich toe op de wisselwerking tussen vakgebieden en schrijfvormen. Zijn dichtbundel HEMELSBLAUW werd in 2012 bekroond met de VSB Poëzieprijs.

Elfde bundel van de laatste oprechte romanticus in de Nederlandse poëzie.

'Gedurig nader', de nieuwe gedichtenbundel van Huub Beurskens, ontleend zijn titel aan een stichtelijk embleem van Jan Luyken uit 1711. Maar in plaats van bij het besef van de vergankelijkheid van onze dagen alvast afstand te nemen van de 'ijdelheid' van het aardse leven, probeert de dichter juist voortdurend nader te komen tot dat ene en enige leven op aarde, dat daarbij door geen God maar meer dan eens door de mens zelf verstoord en vernield wordt. Het liefst zou hij tot in lengte van dagen kraaiend willen schommelen en daarbij de aarde zien draaien.

Vertaling van twee cycli en twee losse gedichten uit 'Oorblyfsel'.

Het gedicht aan de duur is een oefening, een geestelijke en lichamelijke exercitie. De duur is geen geschenk dat je kunt krijgen, het is een resultaat, een toestand die te bereiken is. Het 'filosofisch-narratieve' gedicht, zoals Handke het zelf noemde, verscheen in 1986 en is voor deze uitgave eindelijk integraal in het Nederlands vertaald door Huub Beurskens. Peter Handke (1942) schreef vele romans, toneelstukken, essay- en dichtbundels en is een van de belangrijkste en origineelste hedendaagse Oostenrijkse schrijvers.

When this book was first published (as Summer Knowledge) in 1959. Delmore Schwartz was still riding a crest, the golden boy of the literary scene--a position he had commanded ever since the appearance of his first collection of stories and poems in 1938. Summer Knowledge won for him both the prestigious Bollingen Prize in Poetry and the Poetry Society of America's Shelley Memorial Award. lronically, indeed tragically, the praise and prizes Schwartz's poems received did not forestall his decline, and this, his poetic testament, proved to be a final one as well. Overcome by mental illness, alienated from his friends and supporters, he disappeared from the literary scene, in the end to die in 1966 in an obscure Broadway hotel. The tragedy of his life pales before the triumph of his art and craft. Selected Poems clearly places him among the foremost poets of his generation.

Bloemlezing met inleiding en annotaties uit de humoristische poëzie van vier Nederlandse dichters uit de 19e eeuw.

Halverwege Chapbook nr. 5.

Autobiografisch essay. Verhaal over rouw, ode aan Belgische dichter Herman de Koninck, partner van Christine Hemmerechts, mbv zijn correspondentie herinneringen en werk dat Christine Hemmerechts na zijn plotselinge dood herlas. Over hem en hen samen gaat haar boek