Nieuwe producten

Trace the epic story of New York through hundreds of atmospheric photographs, from the mid-19th century to the present day. This remarkable collection, now available in a popular edition, pays tribute to the extraordinary architecture, civic, social, and photographic heritage of the Big Apple.
From the building of the Brooklyn Bridge to the immigrants arriving at Ellis Island; from the slums of the Lower East Side to the magnificent Art Deco skyscrapers, the city is laid out block by block, in all its chaos, complexity, energy, diversity, and style. Featured photographers include such feted talents as Berenice Abbott, Weegee, Margaret Bourke-White, William Claxton, Marvin E. Newman, Ralph Gibson, Steve Schapiro, Peter Lindbergh, Lee Friedlander, Nan Goldin, and Ryan McGinley. With cover art by Robert Nippoldt, the collection is complemented by an extensive appendix showcasing some 100 books, movies, and records inspired by the city that never sleeps.

Verzameld dichtwerk in de door de Nederlandse dichter (1888-1976) zelf vastgestelde laatste versies.

Verzameld werk van de Vlaamse dichter (1931-1975) met biografisch nawoord. In 2004 verscheen bij uitgeverij Lannoo, als eerste deel in een nieuwe reeks, "Gedichten" van Jos de Haes. Na Jos de Haes is er nu Hugues C. Pernath H.C. Pernath (1931 - 1975) stond mee aan de wieg van de experimentele poëzie in Vlaanderen In een redactie van Dr. Yves T'Sjoen en in samenwerking met het Centrum voor Teksteditie en Bronnenstudie Verschijnt 30 jaar na de dood van de dichter Hugues C. Pernath (1931-1975) is, in de woorden van Dirk van Bastelaere, 'de meest besmettelijke dichter van Vlaanderen'. Hugo Claus vereeuwigde hem in het lange gedicht "Het graf van Pernath" (1977). Pernath gaf samen met Gust Gils en Paul Snoek het tijdschrift gard-sivik uit, en werd zo spoedig een van de spilfiguren van de tweede experimentele generatie, de Vijfenvijftigers, en een van de grondleggers van de Nederlandse poëzie na 1955. Zijn De tien gedichten van de eenzaamheid kunnen tot de canon van de Nederlandse lyriek gerekend worden. Pernath was lid van het artistieke genootschap Pink Poets. Tijdens de Nacht van de Poëzie in Amsterdam (in mei 1975) leest hij nog het fragment "Amsterdam" voor, met de slotregel: 'Alles zegt weinig, maar niets niet genoeg.' Op 4 juni 1975 wordt hij dood aangetroffen onder aan de trap van de privé-club waar de Pink Poets hun bijeenkomsten hielden. Inzet van de poëzie van Pernath is niet meer of niet minder dan de authenticiteit van de eigen bestaanservaring. Cyclus na cyclus worden op magistrale wijze de kwetsuren en de pijn, de verminking en ontgoochelingen, de miskenning en onderschatting van dat bestaan geregistreerd. Deze nieuwe, wetenschappelijk onderbouwde leeseditie van de gedichten van Pernath brengt al zijn poëzie samen: gebundeld en ongebundeld werk, aangevuld met een aantal kunstwerken waarin hij op zijn zo typische wijze beeld en tekst samenbracht tot een fascinerend geheel.

Derde deel van de autobiografie van de Russische schrijver (1892-1968), waarin hij een ooggetuigeverslag geeft van de Oktoberrevolutie van 1917.

This edition (1932) is including an introduction by the author. The book was first published in 1921.

Griezelverhalen waarin de alledaagse realiteit ontspoort tot verschrikkelijke waanzin. De aartsvader van het fantastische verhaal was E.T.A. Hoffmann: alle latere beoefenaars van het genre, van Poe tot Belcampo, hebben veel aan hem te danken. Zijn fantasie was onuitputtelijk, maar verbazender nog was zijn talent om het fantastische in te bedden in het alledaagse, zodat hij ons uit ons eigen wereldje meetroont naar zijn fantasierijk. Hoffmanns verhalen maken daardoor nooit een willekeurige en vrijblijvende indruk; hoe onmogelijk het gebeurde ook is, het gaat ons persoonlijk aan. 

Behalve 'Het majoraat', de grote novelle die wel Hoffmanns meesterwerk mag heten, en de huiveringwekkende anekdote 'De mijnen van Falun' heeft Anton Haakman de drie verhalen vertaald die Offenbach voor zijn opera 'Les contes d'Hoffmann' gebruikt heef, en bovendien het beroemde sprookje dat ten grondslag ligt aan Tsjaikovski's balletpartituur 'De notenkraker'.

Bevat ondermeer Villa des Roses, Lijmen, Het Been, Kaas, Tsjip, Pensioen, Verzen, het Dwaallicht en meer.

Epos over de burgeroorlog tussen Caesar en Pompeius van de Romeinse dichter (39-65 na Chr.). Caesar bij de rivier de Rubico, Pompeius vermoord op een Egyptisch strand, de woestijnmars van Cato in Libië: drie van de vele dramatische hoogtepunten in het historische epos Burgeroorlog (De Bello Civili) van de jonge, briljante Romeinse dichter Lucanus.

Dit oorlogsdrama, "méér dan een burgeroorlog', voert de lezer over de toentertijd bekende delen van de aarde en maakt hem tot getuige van een wereldoorlog tussen de twee beroemdste generaals en politici van Rome: Caesar en Pompeius. In latere tijden van oorlog en revolutie werd dit epos veel gelezen en geciteerd, en is de schepper ervan een tweede (anti-) Vergilius genoemd. Onder het regime van keizer Nero werd de jonge dichter Lucanus (39-65 n.Chr.), evenals zijn oom, de filosoof Seneca, gedwongen zichzelf te doden, mede vanwege zijn klachten over het verlies van de republikeinse vrijheid. Voor het eerst verschijnt in Nederland een volledige metrische vertaling van dit epos

Vladimir Nabokov staat bekend als een briljant romanschrijver, maar zijn passie, ook in zijn proza, lag altijd bij de poëzie. Deze tweetalige uitgave, integraal vertaald op basis van de Collected Poems, omspant Nabokovs hele dichterlijke productie. Niet alleen is de poëzie opgenomen die Nabokov zelf selecteerde voor de uitgave Poems and Problems (1970), met zowel door hem uit het Russisch vertaalde als rechtstreeks in het Engels geschreven gedichten, maar eveneens de poëzie die zijn zoon Dimitri uit het Russisch vertaalde. De onderwerpen van Nabokovs gedichten zijn zeer divers: lesgeven over Russische poëzie, vlinders, schaatsen, erotiek en liefde, de Russische Revolutie, ballingschap, eenzaamheid, een Amerikaanse koelkast - waarbij de toon nu eens demonisch kan zijn, of juist teder of lucide, dan weer parodistisch, aantijgend, visionair, weemoedig of vol mededogen. Wie Nabokov wil leren kennen moet zijn poëzie lezen. Dichter en prozaïst Huub Beurskens heeft naar eigen zeggen de poëzie van Nabokov 'grotendeels zijns wijs, deels eigenwijs' vertaald en dat 'stiekem ook in de hoop zo nu en dan wat instemmend gemompel te vernemen of zijn glimlach te zien verschijnen'. Tevens heeft hij Nabokovs poëzie van een bezield voorwoord en van verhelderende aantekeningen voorzien.

Oorlog en vrede vertelt de grootse verhalen van de adellijke families Rostov en Bolkonski, hun zinderende feesten en liefdesgeschiedenissen, en dat tegen de achtergrond van Napoleons desastreus verlopen Russische veldtocht, afgesloten met Tolstojs beschouwingen over de aard en betekenis van de geschiedenis en over het probleem van de vrije wil. Kortom, het ene boek waarin liefde, vrienden vijandschap, het intiem-persoonlijke en het grootmenselijke samenkomen in een verbluffende roman die het hele leven omvat. De schitterende vertaling van Yolanda Bloemen en Marja Wiebes van het grootste meesterwerk uit de Russische literatuur behelst onverkort het door Tolstoj zelf in boekvorm gepubliceerde verhaal

Verhalen en vier romans van de Poolse schrijver (1904-1969). Witold Gombrowicz werd in 1904 op het landgoed Maloszyce in Polen geboren. In 1922 doet hij eindexamen gymnasium in Warschau, waarna hij rechten gaat studeren, een studie die hij niet voltooit. Van 1926 tot 1930 schrijft hij zijn eerste verhalen, die samen met andere in 1933 worden gepubliceerd in de bundel Memoires uit de rijpingsjaren. Nadat hij in 1935 zijn toneelstuk Yvonne heeft voltooid, volgt eind 1937 zijn eerste en omvangrijkste roman Ferdydurke, die veel aandacht trekt en hem tevens een uitnodiging bezorgt voor de maidentrip van de 'Chrobry'. Deze doet hem ten tijde van de Duitse inval in Polen, op 1 september 1939, in Argentinië belanden, waar hij besluit te blijven. Hij leidt daar enerzijds een armoedig bestaan, geniet anderzijds van 'het Zuiden' en de bloeiende jeugd. Pro forma werkend bij de Banco Polanco, schrijft hij 'onder de bank' de roman Trans-Atlantisch, die hij in 1945 voltooit en die pas in 1953 tezamen met zijn tweede toneelstuk Het Huwelijk bij de Poolse exil-uitgeverij Kultura te Parijs wordt gepubliceerd.

In datzelfde jaar maakt hij een begin met zijn befaamde Dagboek, dat in delen bij Kultura verschijnt en zijn hoogtepunt vindt in het Dagboek Parijs-Berlijn (1963/1964), dat verschijnt na zijn uiteindelijke terugkeer naar Europa. Inmiddels was in 1960 de roman Pornografie verschenen, die samen met Ferdydurke de literaire kritiek in Frankrijk en Duitsland veroverde, waarna vele andere landen volgden. Na zijn verblijf in Berlijn, die zijn astma geen goed deed, vestigde hij zich samen met de 30-jarige Rita Labrosse in Vence, Zuid-Frankrijk, waar hij zijn laatste roman Kosmos (1965) voltooide die hem de prestigieuze Internationale Literatuurprijs 1967 (Prix Formentor) opleverde. Niet lang na het voltooien van zijn derde toneelstuk Operette (1968) stierf hij eind juli 1969 in Vence, een week voor zijn 65e verjaardag.

Dit boek bevat de wereldberoemde trilogie waarin Alekséj (Aljosja) Maksimovítsj Pesjkov, beter bekend als Maxim Gorki, zijn eerste twintig levensjaren heeft opgetekend als een spannend verhaal. Als geen ander laat Gorki het Rusland van vóór de revolutie herleven, een beschaving die in 1917 volledig werd weggevaagd.
In Kinderjaren ervaren we door de ogen van het kind Aljosja het rauwe milieu van kleine ambachtslieden, waarin wreedheid en tederheid, heidens volksgeloof en christendom hand in hand gaan. Hoewel Aljosja opgroeit in een mallemolen van dwaas en sadistisch gedrag, vlucht hij nooit in zelfbeklag. 
Onder de mensen laat vervolgens zien hoe de veertienjarige Aljosja na de dood van zijn moeder in zijn onderhoud voorziet. Hij beproeft zijn geluk als loopjongen in een schoenenwinkel, bordenwasser op een stoomschip op de Wolga en als leerling in een iconenatelier.

Ruim twintig jaar, tot aan zijn dood in 1935, werkte Pessoa aan dit ambitieuze prozaproject. Het bleef echter, zoals zoveel titels van Pessoa, onvoltooid en werd pas zevenenveertig jaar na zijn overlijden uitgegeven. Het boek der rusteloosheid is het dagboek van een hulpboekhouder in Lissabon, Pessoa's 'heteroniem' Bernardo Soares. Zo quasi-kalm als de dagen van deze klerk zich op kantoor aaneenrijgen, zo rusteloos wordt zijn bestaan zodra hij door de straten van zijn absolute universum Lissabon dwaalt of in een schrift zijn literaire notities neerpent. Een kortere versie van het boek verscheen eerder als Privé-domein in 1990.

Andrej Platonov schrijft met een meesterlijke mengeling van satire, symboliek en ironie. De verhalen van Platonov kenmerken zich stuk voor stuk door zijn uit laconieke humor en berusting samengestelde toon. Met gevoel voor absurdisme geeft hij de strubbelingen van de realiteit in de Sovjet-Unie weer en weet zo, met zeer concrete, grijpbare gegevens en situaties, grotere thema’s aan de orde te stellen. Het platonoviaanse proza is ten diepste doordrongen van de gedachte dat de mens streeft naar geluk, dat niet per definitie voortkomt uit vooruitgang en techniek, zoals de communistische leer voorschrijft. Maar dat weerhield Platonov er niet van het idealisme en de voorvechters van de revolutie in al hun schakeringen te laten zien. Zijn verhalen werpen de vraag op wie macht uitoefent over wie en op welke grond, en wat meer waard is: intellect of praktisch inzicht? Platonov was impliciet kritisch tegenover het Sovjetregime in zijn verhalen, novellen en romans waardoor die in zijn eigen land maar nauwelijks te lezen waren. Pas ver na de dood van Stalin kreeg zijn werk de internationale bekendheid dat het verdient.

Door een terloopse opmerking van zijn vrouw over zijn neus gaat een man twijfelen aan zijn identiteit.

One of the finest novels written and among the most influential books of the 20th century. 

De autobiografie van Johann Wolfgang Goethe is een laat 'achttiende'-eeuws werk van een verrassende actualiteit. Te midden van de toenmalige Duitse burgercultuur ontwikkelt zich een ideeënwereld die ten grondslag ligt aan onze westerse cultuur. Vrijheid, gelijkheid en broederschap stonden ook bij Goethe hoog in het vaandel, maar tegelijk behoudt hij oog voor de waarden van het verleden, acht dit zelfs noodzakelijk voor een optimale ontwikkeling van individu en samenleving. Hij bestrijdt de dogmatiek, het eenzijdig streven.
In dit boek worden de sluiers van twee eeuwen over onze democratische, westerse culturele waarden weggenomen en worden hiervan de oorspronkelijke, frisse kleuren weer zichtbaar. Hier en daar blijkt Goethe een psycholoog avant la lettre te zijn. Ook verdiept hij zich in de wisselwerking tussen publiek en medium, met inzichten die de moderne communicatiewetenschap nog steeds huldigt. Uitermate boeiend en monumentaal geschreven zijn onder meer de passages over de strijd tussen goed en kwaad, over Goethes pantheïstische sympathieën, over Ahasverus, de wandelende jood, en over wat hij noemt 'het demonische' in iemands levensloop. Verder vallen zijn levendige, uitermate treffende persoonsbeschrijvingen op. En Goethe ontbloot zonder schroom zijn liefdesleven.

Drie komedies van de Oudgriekse toneelschrijver (5e-4e eeuw v. Chr.). De komedies van Aristofanes, de grootste en succesvolste Griekse blijspeldichter, zijn een mengeling van revue, show, musical, politieke satire en boertige en burleske klucht. Doorgaans wordt in het begin een briljant idee geopperd, waarna komische vragen worden gesteld en de misverstanden ontstaan. Min of meer serieuze debatten worden vervolgens afgewisseld met lyrische passages, woordgrappen en dubbelzinnigheden worden gedebiteerd en tragedies geparodieerd. Onveranderlijk is het einde chaotisch, vol drank, seks, zang en dans.Deze ingrediënten zijn dus terug te vinden in het drietal hier aangeboden komedies. Daarvan is Kolenbranders of Acharniërs uit 425 het oudste stuk. Het handelt over een boer die, gedwongen door de oorlog in Athene, onderdak heeft gezocht en zich eraan ergert dat de vrede zo lang op zich laat wachten. Daarom besluit hij op eigen houtje een verdrag met de vijand te sluiten. De gevolgen blijven niet uit.Drie jaar later produceerde Aristofanes Wespen, de insecten waaraan de leden van de juryrechtbank in Athene hem deden denken. Met veel moeite weet een zoon zijn vader, die aan de ziekelijke 'proceszucht' lijdt, van zijn kwaal te genezen. De heropvoeding die de oude man hierna krijgt, leidt tot hilarische taferelen. Van heel ander kaliber is Kapitaal, het laatste blijspel van Aristofanes dat ons is overgeleverd (388). De god van het kapitaal, die lang blind is geweest en daardoor steeds de verkeerde mensen heeft bevoordeeld, wordt van zijn oogkwaal afgeholpen. Dit veroorzaakt een omwenteling, die zelfs in de godenhemel te merken is.Hein L. van Dolen vertaalde eerder Aristofanes Vrouwenstaking (Lysistrata), Vrouwenfeest (Thesmoforiazousai) en Vrouwenpolitiek (Ekklesiazousai). Van de hier gepresenteerde blijspelen is Wespen nog nooit in het Nederlands weergegeven en Kolenbrander slechts in een gekuiste, niet volledige versie.

Integrale vertaling van de oden op overwinnende atleten van de Griekse dichter (520-438 v. Chr.). Onze moderne Olympische spelen gaan terug op een traditie die in de oudheid atleten uit de hele Griekse wereld samenbracht bij heilige spelen in Olympia, Delfi, Nemca en op de Isthmos van Korinthe. Zij streden er om de overwinning en de onvergankelijke roem. Hun prestaties werden niet alleen vereeuwigd door beeldhouwers en schilders, maar ook door dichters. De grootste onder hen, en volgens velen de grootste lyricus van de oudheid tout court, was Pindaros (ca. 520- 445).Voor de viering van Olympische en andere winnaars schreef de zanger van Hellas talrijke oden, die bewaard zijn gebleven. Dat laatste is op zichzelf al veelzeggend gezien de fragmentarische overlevering van de overige Griekse lyriek. Centraal in deze Olympische, Pythische, Nemeïsche en Isthmische oden staat niet zozeer het sportieve gebeuren zelf, als wel de verheerlijking van de succesvolle atleet, zijn stam en zijn stad. De aristocratische Pindaros kadert die lof in het hele archaïsche systeem van waarden en bezingt het precaire geluk van de mens die zich even een god weet. Hij grijpt daarvoor terug op de oude mythen. Hij vertelt en herschept ze en geeft ons daarmee een laatste kijk op de mythisch-religieuze denkwereld van de oude Grieken, vlak voor het rationalisme van de sofisten zijn intrede doet. In een werveling van plastische beelden, flitsende gedachten en wisselende ritmen leren we de diepte van Pindaros' denken kennen, en worden we gegrepen door de enorme kracht van zijn poëzie. Zijn magistrale gelegenheidsgedichten werden bewonderd door Horatius en Quintilianus, door Goethe en Hölderlin, door Kloos en Couperus, en blijven een uitdaging voor postmodernisten

Dagboekpassages met o.a. reisimpressies en literaire portretten van de Catalaanse schrijver (1897-1981) geschreven tussen 1918-1920

Brieven van de Franse auteur (1871-1922). De in dit deel bijeengebrachte brieven tonen ons Proust van zeer verschillende kanten. Er zijn zijn jeugdbrieven, die ons veel leren over zijn verhouding met zijn familie, zijn weigering om een praktisch beroep te kiezen en zijn toenemende voorliefde voor literaire salons. Dan zijn er de brieven uit de periode van 'Les Plaisirs et les jours' en de tijd dat hij aan zijn grote romans begint te werken. Afwisselend is Proust op het kruiperige af vleiend, werkelijk belangstellend in het welzijn van anderen; nadenkend, zelfs moralistisch, vernietigend in zijn oordeel, liefst in een fraai geformuleerde bijzin. 

Zijn brieven zijn duidelijke stijloefeningen voor zijn grote werk, vol roddels, vol wijsheid ook. En natuurlijk staan ze vol herinneringen aan en portretten van de mensen die hij in 'A la recherche du temps perdu' zou vereeuwigen.

Dagboek van de Duitse schrijver, bijgehouden tijdens zijn mobilisatie als reservist tijdens de Tweede Wereldoorlog in Parijs en Rusland.

Briefwisseling tussen de Tsjechische schrijver (1883-1924) en de Oostenrijkse schrijver (1884-1968). Van 1904 tot de zomer van 1924, het jaar van Kafka's dood, correspondeerden zij met elkaar, Max Brod en Franz Kafka. Kafka groeide op in Praag, waar hij deel uitmaakte van de Duitstalige Joodse gemeenschap en aan de rand van het getto woonde. Hij bezocht het Duitse gymnasium en studeerde aan de universiteit van Praag. Daar ontmoette hij Max Brod, zijn vriend en latere biograaf. Vanaf 1908 tot 1917 werkte hij als ambtenaar bij een bedrijf dat arbeidsongevallenverzekeringen verzorgde, een baan die hij als een noodzakelijk kwaad beschouwde om zich aan het schrijven te kunnen wijden. Zijn longtuberculose, die hem in 1924 fataal zou worden, deed zich in deze tijd gelden. Gedurende zijn leven had hij enkele korte maar intense relaties, waaronder drie verlovingen, zo blijkt uit enkele postuum uitgegeven brieven. De dames waar hij mee omging komen ook indirect terug in zijn werk. 

Dagboek van een gecultiveerde Duitse militair over zijn verblijf als bezetter in Parijs.

Levensbeschrijving van de dove schilder Hendrick Avercamp (1585-1634), die bekend is geworden door zijn ijstaferelen. Hendrick Avercamp is de oudste zoon van een apothekersgezin en is doof. In de zestiende eeuw betekent dat dat je niet meetelt in de maatschappij, want je kunt niets horen, je kunt niet praten, laat staan dat men je iets kan leren. Maar zijn moeder legt zich er niet bij neer en leert hem, met een zelf bedachte methode, schrijven en lezen. Het blijkt bovendien dat Hendrick tekentalent heeft. Als de IJssel tijdens een strenge winter dichtvriest is hij niet weg te slaan van het ijs. Gefascineerd kijkt hij naar de mooi aangeklede mensen en de vrolijkheid. 's Avonds thuis probeert hij die schaatsers te tekenen.

Friedrich Hölderlin was behalve een groot lyricus ook een gedreven briefschrijver. Hij liet een kostbare verzameling brieven na. Ze zijn gericht aan vrienden en jeugdvriendinnen, aan Susette Gontard natuurlijk, de grote liefde van zijn leven, aan Goethe en Schiller, en aan diverse andere literaire tijdgenoten. Het schrijven van een brief - 'een woord uit het hart gesproken'- was, in een tijd dat in Duitsland de censuur oppermachtig was, niet zonder gevaar. Een dwarse politieke stellingname kon iemand van zijn vrijheid beroven. En zelfs een liefdesbrief kon maar beter niet in de verkeerde handen vallen, zeker niet als de geadresseerde een gehuwde vrouw was, zoals Susette Gontard, Hölderlins onvergankelijke muze Diotima. Het geijkte beeld van Hölderlin is dat van een tragische, wereldvreemde en geesteszieke dromer in zijn toren in Tübingen. De brieven in Onder een ijzeren hemel corrigeren dit beeld ingrijpend. Hólderlin treedt hierin naar voren als een openhartige, strijdvaardige en scherp analyserende correspondent die ook graag de stormen van zijn hart prijsgeeft. Zeker, hij raakte tenslotte vereenzaamd en zijn geest misschien verduisterd. Schreef hij niet 'dass mich Apoll (hat) geschlagen?' Maar hij heeft zich niet zonder slag of stoot gewonnen gegeven.

De in 1945 in Parijs op 75 jarige leeftijd overleden Zinaida Nikolaevna Hippius is een van de grote legendarische figuren uit de moderne Russische literatuurgeschiedenis. Ze schreef als zevenjarig meisje al publiceerbare gedichten en werd op zeer jonge leeftijd een van de invloedrijkste figuren van het symbolisme. Ze bouwde een ontzaglijk oeuvre op aan romans, verhalen, gedichten, toneelstukken, reportages. Door haar huwelijk met de destijds beroemde en veelgelezen Mereskovski werd haar salon het centrum van het culturele leven in St. Petersburg. De schittering van woorden omvat een zeer uitgebreide keuze uit haar verspreide autobiografische geschriften. Er zijn herinneringen aan onder anderen Alexander Blok, Andrei Bjelyj, Valeri Brioesov en Rozanov. Maar ook aan haar huwelijk met Mereskovski. Een geslaagd huwelijk in erotische zin was het niet. Dit hing samen met het feit dat Hippius in tal van opzichten een mannenrol speelde. Ze voelde zich een man gevangen in een vrouwenlichaam. Ze geloofde dat verslaving aan als normaal beschouwde sexualiteit haar aan de dood zou ketenen. Ze onderhield nauwe betrekkingen met de sekte der Chlysten of flagellanten wier rituelen gepaard gingen met sexuele orgieën. Ze werd door haar vijanden afgeschilderd als een vrouwelijke Raspoetin. Kortom, een uiterst bewogen en interessant leven tijdens een periode die aan bizarre figuren geen gebrek kende. Verteld in haar eigen woorden, die van een van de beste stilisten van haar tijd.

De Franse auteur Jouhandeau had een mystieke, esthetische bewondering voor mannen, maar doorleefde een zeer ongelukkig huwelijk met een ex-danseres.