Als een jongeman in Schotland op zoek gaat naar zijn verdwenen, wandelbeluste oom, komt hij vreemde figuren tegen.

Wie is de man die loopt? Een waterdragende malloot met een glazen oog? Een schaamteloos verzwelger van whisky en borrelnootjes? Een maniak die een psychologisch probleem met hellingen heeft? Of is hij een savant, geraakt door de hand van God, die rondzwerft over de oeroude wegen van zijn voorvaderen?Sinds zijn debuut Movern Callar wordt Alan Warner gezien als een van de grootste talenten die er in Groot-Brittannie rondlopen. Ook in Nederland werden zijn boeken enthousiast ontvangen. Na `De sopranen` was het een paar jaar stil, maar nu komt Warner met een verbluffende nieuwe roman. Het Schotland van Warner wordt de lezer steeds vertrouwder: het is realistisch en surreëel tegelijk, een land dat doorkruist wordt door Hollywoodproducers en meisjes die wagentjes met versnaperingen voortduwen, krankzinnigen boeddhistische snowboarders en wellustige aristocraten. Warners stijl is wild en tegelijk erudiet, doortrokken van afwijkende seksualiteit en gestoorde humor. Maar in het hart van zijn vreemde wereld liggen een grote tederheid, momenten van buitengewone, lyrische en een adembenemende originaliteit en verbeeldingskracht

Boy en zijn meester beleven tussen Kerstmis en Oudjaar huiveringwekkende avonturen omdat de laatste zal sterven als ze er voor Nieuwjaar niet in geslaagd zijn een magisch boek te vinden.

Het was twee uur voor middernacht. Boy zat opgekruld in de kist. Zoals gewoonlijk sliepen zijn benen, afgekneld als ze werden in de kleine donkere ruimte die in de buitenkist verborgen zat. Boven hem hoorde hij Valeriaan zijn kunsten vertonen. Voor Boy klonk de stem ver weg en hij probeerde te berekenen hoe lang het nog duurde. Hij mocht zijn wachtwoord niet missen; dat zou een ramp zijn. Maar Boy wist dat hij zich niet echt ongerust hoefde te maken. Hij had vaker geprobeerd om het precieze moment te berekenen, maar hij raakte steeds weer de tel kwijt en bovendien hoefde hij het niet te weten, het wachtwoord was niet mis te verstaan.

De dagen tussen kerst en nieuwjaar zijn dode dagen,. Waarin de geesten vrij spel hebben en de magie zich pal onder de oppervlakte van ons leven roert. In de dode dagen kan veel gebeuren....

Vertaald door C.F. van der Horst.

Het verhaal van Theodora Goodman (1948), Patrick Whites derde roman, begint in het Australi an de jaren dertig van de twintigste eeuw. Theodora is te gecompliceerd en kritisch om getrouwd te raken en blijft als ongetrouwde vrouw voor haar moeder zorgen tot deze sterft. Ze is inmiddels ook tante voor de kinderen van haar succesvol getrouwde zus Fanny, maar dat is niet voldoende. Ze wil meer van zichzelf ontdekken en vertrekt naar Europa. Daar komt ze terecht in een Frans hotel, waar de gasten zich in een droomachtige tussenwereld bevinden die in Theodora's verbeelding groteske vormen aanneemt, waarbij ze langzaam alle contact met de werkelijkheid verliest. Haar zoektocht eindigt in Amerika, waar ze uiteindelijk afglijdt naar de waanzin en in een inrichting wordt opgenomen.
White, die deze roman zelf zijn beste vond, vertelt het tragische verhaal op een volstrekt onsentimentele en soms zelfs humoristische wijze die gekenmerkt wordt door een elliptische, beeldenrijke stijl. Daarmee is Het verhaal van Theodora Goodman een indrukwekkend en ontroerend vrouwenportret geworden

Literaire thriller van de in april 2020 gestorven schrijver.

Met prentjes van G. Vandenbulcke. Bewerking door Stijn Streuvels.

K-nummer: K 2350.