Een bijna 100-jarige Vlaamse vrouw beschrijft haar ervaringen rond de Eerste Wereldoorlog in Vlaanderen en Noord-Frankrijk om en aan het front.

Als een door zijn vrouw verlaten architect met twee lastige puberkinderen met zijn zuster de plaats aan de westkust van Frankrijk bezoekt, waar zij in hun jeugd hun vakanties doorbrachten, komen veel herinneringen boven.

Een pianist op zijn retour vestigt door een misverstand zijn hoop op zijn stiefzoon.

Een pianist op zijn retour vestigt door een misverstand zijn hoop op zijn stiefzoon.

Een coryfee uit de Nederlandse showbiz- en televisiewereld wordt het slachtoffer van zijn roem.

Een hoogleraar in de mineralogie wordt door zijn collega's belasterd.

Een zegelring heeft een noodlottig effect op mensen die hem ten onrechte dragen.

¿Quién soy yo? ¿Hasta qué punto soy lo que los demás dicen o creen que soy? ¿Qué queda de mí mismo después de la muerte? Preguntas básicas, persistentes, que nos acompañan de forma constante. Son las que Miguel de Unamuno (1864-1936) vuelve a plantearnos al hilo de La novela de don Sandalio, jugador de ajedrez. Publicada al final de su vida, recoge las preocupaciones fundamentales del autor y, al mismo tiempo, nos muestra un ejemplo de su peculiar manera de entender la novela. La aparente cotidianidad insustancial de las situaciones ;un casino y una partida de ajedrez; no está reñida con la urgencia trágica con la que se plantean esas preguntas en las que se nos va el sentido de la propia existencia. Igualmente cotidiana parece la vida de Emeterio Alfonso, protagonista de Un pobre hombre rico o el sentimiento cómico de la vida, alguien que no parece capaz de tomar las decisiones adecuadas para dar sentido a su vida. Encontrar un trabajo seguro, cumplirlo ritualmente aunque no le suscite especial interés, acumular los ahorros hasta completar una pequeña fortuna;, aspiraciones poco llamativas, pero que configuran la sustancia de la vida.