Een populair-historisch overzicht van de Rotterdamse en Schiedamse bioscopen (1896-1996)

Verbeter jezelf, begin bij de wereld. Ontdek de kracht van het wij in jezelf.  Het ik-tijdperk is voorbij, samen op weg naar een nieuwe ethiek

'Community' is one of those words that feels good: it is good 'to have a community', 'to be in a community'. And 'community' feels good because of the meanings which the word conveys, all of them promising pleasures, and more often than not the kind of pleasures which we would like to experience but seem to miss.


'Community' conveys the image of a warm and comfortable place, like a fireplace at which we warm our hands on a frosty day. Out there, in the street, all sorts of dangers lie in ambush; in here, in the community, we can relax and feel safe. 'Community' stands for the kind of world which we long to inhabit but which is not, regrettably, available to us. Today 'community' is another name for paradise lost - but for a paradise which we still hope to find, as we feverishly search for the roads that may lead us there.


But there is a price to be paid for the privilege of being in a community. Community promises security but seems to deprive us of freedom, of the right to be ourselves. Security and freedom are two equally precious and coveted values which could be balanced to some degree, but hardly ever fully reconciled. The tension between security and freedom, and between community and individuality, is unlikely ever to be resolved. We cannot escape the dilemma but we can take stock of the opportunities and the dangers, and at least try to avoid repeating past errors.


In this important new book, Zygmunt Bauman takes stock of these opportunities and dangers and, in his distinctive and brilliant fashion, offers a much-needed reappraisal of a concept that has become central to current debates about the nature and future of our societies.

Beschrijving van de oorlogsgeschiedenis van een welgestelde Nederlands-Duits-Baltische familie in de twintigste eeuw.

Filosofisch verslag van hedendaagse arbeidsprocessen.

Verslag van en filosofische bespiegelingen over het proces tegen oorlogsmisdadiger Adolf Eichmann in 1961.

De Twents-Achterhoekse textielindustrie kende vele felle en langdurige sociale conflicten. Pas na de Tweede Wereldoorlog dwongen grote personeelstekorten de fabrikanten om hun arbeiders niet langer als kostenpost te behandelen en rekening te houden met de wensen van de vakbonden. In 1948 erkende de Enschedese grootindustrieel H.J. Blijdenstein dat de textiel industrie 'in het verleden de menschelijke factor te veel over het hoofd heeft gezien en dat dit één van de belangrijkste ondergronden is van de tegenzin tegen het textielvak'. In samenspraak met de vakbonden lieten de ondernemers deze 'textielaversie' uitvoerig onderzoeken. Dit boek omvat, naast een uitvoerige inleiding over het ontstaan van de textiel industrie, een achttal nooit gepubliceerde deelstudies naar de sociale verhoudingen en over de stakingen tijdens het inter bellum en de april-mei-stakingen uit 1943.

"In de late negentiende eeuw steeg de materiële welvaart spectaculair, en de mensen gingen anders kijken, ervaren en denken. Zo ontstond de nieuwe cultuur die tot op de dag van vandaag als de moderne wordt gezien. In de oude beschaving stond het streven naar 'het hogere' voorop, de hoogste waarden waren immaterieel, 'geestelijk'. De nieuwe cultuur kwam met andere, heel aardse waarden en normen. Die werden massaal omarmd, het eerst en vooral in de grote steden. Daar waren de spraakmakende winkels, de verbluffende horeca concepten, de eerste bioscopen, daar waren alle nouveautés te zien. In deze nieuwe cultuur werd het concrete, het materiële, belangrijker dan het ideële. Het hebben van spullen en een goede gezondheid werden de bronnen van geluk. Auke van der Woud beschrijft de culturele revolutie zoals die plaatsvond inde etalages, in de cafés, de theaters en de bioscopen, de musea en bij de monumenten, de badplaatsen, de nieuwe modieuze bloemen en planten, in de scholenbouw en de nieuwe stadswijken. Dit machtige panorama toont de bakermat van de nieuwe mens, onze directe voorouders."--Back cover.

Autobiografische fragmenten van de Nederlandse schrijver-schilder (1938- ).

Hoe komt het dat ik nog leef' - een titel met een ironieteken. Zo dramatisch waren ze nu ook weer niet, de jeugdherinneringen van Bakker, al is het waar dat de auteur zich in zijn leven enige malen bijna dood waande. Maar wie overkomt dat niet? In 1929 in Sint-Anna-ter-Muiden aan de Belgische grens geboren, een boerendorp rond een pomp en een plompe toren in een vergeten uithoek van Nederland, herinnert de kleine Rudi, zoals hij door zijn ouders gedoopt was, zich zijn kinderland als een besloten tuin, een tuin die hij nooit had willen verlaten. Zijn Haagse ouders op hun beurt - zijn vader studeerde notariaat en vond in de crisisjaren alleen in het aan Sint-Anna grenzende Sluis een baan waarvoor hij ook betaald werd - beleefden de wildernis waartoe ze zich veroordeeld hadden met afstandelijk enthousiasme. Rudolf Bakker roept in dit grimmig opgewekte, soms hilarische, maar ook vaak aandoenlijke boek de wereld van zijn beschermde jeugd tot leven: de eerste aanvaringen met de autochtone jeugd op de Openbare School A te Sluis, het leven op het Zeeuws-Vlaamse platteland tussen de snijbonen in de oorlogsjaren, de groeiende afkeer van het deftige Den Haag van zijn ouders en grootouders, zijn eerste metafysische angsten bij het roodgloeiend ondergaan van de zomerzon. Na de middelbare school en de studiejaren in Utrecht - ook Rudolf zou notaris worden - komt Bakker door een speling van het lot in contact met de journalistiek. 

Reisbrieven van de Nederlandse vertaler uit de jaren 1967-1984.

Dagboek van de Nederlandse schrijver en vertaler (1937- ) over een periode in zijn leven die door alcoholisme beheerst werd.

In 330 stichtte keizer Constantijn een nieuwe stad: Constantinopel. Al snel werd die stad `het nieuwe Rome genoemd. Vaak wordt beweerd dat het oude Rome vervolgens verviel en dat Constantinopel direct zijn plaats innam. Maar dat ging geleidelijk. In Twee steden legt Fik Meijer beide steden naast elkaar. 
In Rome lieten de keizers het afweten en bezochten de stad niet meer; pausen sprongen in dat machtsvacuüm. Visigoten en Vandalen plunderden de stad. Het aantal inwoners liep terug. Tegelijkertijd werd de stad omgevormd tot het centrum van de christelijke wereld. In de hoofdstukken over Constantinopel vertelt Meijer over de voorgeschiedenis en inrichting van de nieuwe stad. Over het Nika-oproer, dat in 532 bijna de hele stad in de as legde, en over de wederopbouw, met de Hagia Sophia als pronkstuk. En dan zijn er de pogingen om het Romeinse rijk in oude luister te herstellen en de desastreuze gevolgen van de pest. Het boek eindigt in het begin van de zevende eeuw, als de mediterrane wereld mede door de opkomst van de Arabieren een ander aanzicht krijgt.

Keuze uit de brieven van de Nederlandse letterkundige (1756-1831), hertaald in modern Nederlands. De brieven zijn geschreven tussen 1795-1797 en gericht aan zijn echtgenote, schoonzus en twintig jaar jongere Engelse geliefde

Slauerhoff (1898-1936), de nog steeds veelgelezen dichter en prozaïst, zwierf als scheepsarts over vrijwel alle wereldzeeën. Zijn jeugd in Friesland, de Amsterdamse studententijd, de vele liefdesgeschiedenissen met als hoogtepunt zijn verliefdheid op de danseres Darja Collin, de hartstochtelijke literaire vriendschappen en de onverwachte vetes, de zeereizen, de verwantschap met de Portugese fado-cultuur en de Chinese poëtische filosofie – alles komt aan bod in deze biografie.
Wim Hazeu verrichtte zes jaar onderzoek naar het leven van Slauerhoff. Deze biografie is herzien en uitgebreid met anekdotes en nieuwe informatie, zoals citaten uit later ontdekte brieven, verhalen over de grammofoonplaten met fadomuziek die Slauerhoff bezat, een foto van een jonge verpleegster die Slauerhoff als assistente in Tanger wilde hebben, meer foto’s van zijn grote liefde Darja Collin en inzicht in zijn financiële verdiensten als scheepsarts en als dichter.

Historisch overzicht van de Holocaust, de volkerenmoord op het Europese jodendom in de periode 1941-1945.

The complete lexicon of crisis related suicides’ is een indrukwekkend en tegelijkertijd confronterend tijdsdocument. Richard Sluijs heeft het persoonlijk leed dat velen trof als gevolg van de economische crisis, die sinds 2008 de wereld in zijn greep houdt, op monumentale wijze in beeld gebracht. Dit boek omvat een verzameling verhalen van mensen die hun ellende niet langer konden verdragen en zelfmoord als enige uitweg zagen. Het boek is een in memoriam voor alle slachtoffers van de crisis. Tegelijkertijd vormt het een kritisch tegengeluid voor de boodschap die politici, bankiers en economen propageren, dat het strenge bezuinigingsbeleid zijn vruchten begint af te werpen en alles weldra weer bij het oude zal zijn. Maar dat voor vele nabestaanden het leven nooit meer hetzelfde zal zijn wordt aan de hand van dit boek pijnlijk duidelijk.

Afstand en tegelijkertijd grote betrokkenheid kenmerken de blik waarmee Ernest Zahn naar de Nederlandse samenleving kijkt. Afstand omdat hij in Tsjechoslowakije werd geboren, in Zwitserland en de VS studeerde en onder meer in Engeland werkte, betrokkenheid omdat Zahn van 1963 tot 1981 hoogleraar economische sociologie in Amsterdam was en de grote veranderingen in de jaren zestig en zeventig meemaakte. Een weerslag van die specifieke kijk vindt men in dit boek. Het is een breed opgezette studie over de Nederlandse samenleving tegen haar historische achtergrond.