Analytische annotatie: Gedichten.

Maart 1969: in de parochie van Sint-Gillis-Dendermonde breekt een opstand uit. Het aartsconservatieve bisdom Gent is niet opgezet met het werk van onderpastoor Gilbert Verhaeghen en beslist om hem over te plaatsen. Verhaeghen neemt de besluiten van het Tweede Vaticaans Concilie veel te serieus, vindt bisschop Van Peteghem. De mis in de volkstaal en het altaar naar de gelovigen gekeerd, tot daaraan toe, maar gelovigen moeten vooral luisteren en volgen. De kerk is geen democratie. De gelovige gemeenschap van Sint-Gillis-Dendermonde denkt daar helemaal anders over en voert drie maanden lang actie voor het behoud van hun populaire en progressieve onderpastoor. Pamfletten bestoken elkaar, misvieringen worden verstoord, er wordt massaal betoogd, het komt zelfs bijna tot een lynchpartij wanneer de hulpbisschop De Kesel naar de rebellerende parochie wordt uitgestuurd. De onderpastoor is het pakkende relaas van het drama van de katholieke kerk uit die tijd op parochiaal niveau, met onderpastoor Gilbert Verhaeghen als machteloze getuige.

"Mogelijke memoires' is een woeste trip, een vorte puinhoop, een opeenstapeling van zo veel woorden dat je er poepeloerekrankzinnig van zou worden, en het zijn dan nog vaak dezelfde woorden ook. Wat is er aan de hand met die Herman Brusselmans? Ze zouden hem beter in een dwangbuis proppen, zodat het gedaan zou zijn met boeken schrijven als 'Mogelijke memoires', vol onvatbare interactie tussen verleden, heden en toekomst; tussen blindheid en arendsblik; tussen kat en hond; tussen Tom en Bom; tussen verzonnen en niet verzonnen; tussen anonimiteit en eenzame roem; tussen Lio en de Kersverse Dames die er niet in slagen haar te vervangen; tussen de eerste dertien hoofdstukken en het veertiende. En dan de technologie van deze roman! John Irving, Arnon Grunberg en Nicci French kunnen er een puntje aan zuigen. Op deze manier moeten we totaal onverwacht misschien alsnog besluiten dat de eenvoudige jongeman uit Hamme, de ouwelijke Brusselmans, met 'Mogelijke memoires' een van z'n meesterwerken heeft geschreven. Komt in orde."--Cover.

Analytische annotatie: Gedichten.

Analytische annotatie: Gedichten.

Analytische annotatie: Gedichten.

Beschrijving van de geschiedenis van het park uit de renaissance in de omgeving van Rome, aan de hand van de bewoners van de bijbehorende villa Orsini.

Een jongetje moet samen met zijn moeder zien te overleven op een plek in de woestijn, maar als zijn moeder overlijdt, staat hij voor een beslissing die zijn leven zal bepalen. Een hommage aan Le Petit Prince van Saint-Exupery...

Analytische annotatie: Gedichten.

Analytische annotatie: Gedichten.

Analytische annotatie: Gedichten.

Analytische annotatie: Gedichten.

Analytische annotatie: Gedichten.

In 'Een verhaal brengt een verhaal voort' staan twee verhalen naast elkaar. Jan Brokken en Charlotte Van den Broeck gaan een dialoog aan over de manieren waarop wij de wereld tot ons nemen: de blik waarmee we kijken, de zintuigen waarmee we ontvankelijk worden voor de zichtbare en onzichtbare draden die ons binden. Brokken en Van den Broeck onthullen, ieder op geheel eigen wijze, iets van het weefsel van verhalen waaruit wij bestaan.

Vanaf ca. 12 jaar. In de nacht van zaterdag op zondag 1 februari 1953 werden de Zeeuwse en Zuid-Hollandse eilanden getroffen door een stormvloed die acht procent van Nederland onder water zette. In eerste instantie maakte men zich niet zoveel zorgen. Er waaide weliswaar een Noordnoord-westerstorm, maar een dergelijke dreiging had het gezin Strijen - dat in een boerderij in het dorpje Batternoord op Flakkee woonde - wel vaker meegemaakt. Maar tegen vier uur 's nachts brak de eerste dijk onder het donderende geweld van de zee. Dat mocht nooit meer gebeuren. Er werd een plan bedacht en uitgewerkt: de Deltawerken. Ruim twintig jaar later naderen de Deltawerken hun voltooiing. De Oosterschelde is de enige zeearm die nog moet worden afgesloten. Maar niet iedereen is ervan overtuigd dat dit de enige oplossing is.

De bejaarde E. Busken verblijft tegen zijn wil in de gesloten afdeling van een verzorgingscentrum waar men niet spreekt van patiënten, maar van cliënten. Is hij dement? In ieder geval is hij geïnterneerd om af te kicken van een verscheidenheid aan verslavingen. Hij zegt niets en lijkt ook niets te horen. Roerloos in zijn rolstoel staart hij voor zich uit, terwijl hem inmiddels niets ontgaat van wat er om hem heen plaatsvindt en dat hij inwendig van snerpend commentaar voorziet. Met zijn medebewoners bemoeit hij zich niet, louter in beslag genomen door zijn eigen ongericht door elkaar wentelende gedachten. Deze bewegen zich van verontwaardiging en machteloos verzet tegen zijn situatie via troebele herinneringen naar megalomanie. Hij acht zichzelf een groot wetenschapper, filosoof en schrijver, jammerlijk miskend en misplaatst tussen de andere cliënten, die in de war zijn als hijzelf. Hij beschrijft een dag uit zijn leven in de instelling, inclusief zijn warrige gedachten-universum. Brouwers doet dat vanop gerede afstand met nabije betrokkenheid. Een korte roman, navrant en hilarisch.