Bloemlezing uit de jaren 1929-1940 en een interview met de schrijver uit 1936.

Cheever (1912-1982), romancier en korte-verhalen-schrijver, leek voor de buitenwereld een net leven te leiden. Zijn dagboeken geven onthullend zijn innige relatie met zijn broer, zijn drankmisbruik en homoseksuele uitstapjes weer, maar bieden ook goed inzicht in het ontstaan van zijn werk.

Canetti beschrijft in De fakkel in het oor de tijd tussen zijn zestiende en zesentwintigste levensjaar. Na de al zo rijke jeugdjaren wordt dit de periode in zijn leven die beslissende invloed heeft op de wording van zijn schrijverschap. In Frankfurt, Wenen en Berlijn studeert hij, leert hij politici en kunstenaars kennen, leest hij bibliotheken bij elkaar, ontmoet hij meisjes en tenslotte zijn toekomstige vrouw. In 1927 is hij getuige van de arbeidersopstand in Wenen die hem de aanzet geeft tot zijn standaardwerk Massa en Macht. Canetti begeeft zich in dit tweede deel van zijn autobiografie op slingerende, gevaarlijke levenspaden. Hij heeft een ongewoon oog voor mensen aan de vooravond van het fascisme. Hij heeft een ongewoon oor voor de geluiden die het onheil aankondigen. Hij heeft een fakkel in het oor

Notities waarin de Amerikaanse letterkundige bespiegelt over het verlies van zijn vader en het opgroeien van zijn zoontje. Flaptekst: Een zoon doet een ontroerende poging greep te krijgen op de vage, bijna zichzelf ontkennende persoonlijkheid van zijn vader. Diens plotselinge dood confronteert de zoon met een vloedgolf van herinneringen, gevoelens en verloren gegane illusies. De verteller wil weten hoe en wie zijn vader was. Een zestig jaar oud moordmysterie moet van beslissende invloed zijn geweest op de contradicties in het karakter en gedrag van zijn vader. De zoektocht werpt de verteller definitief op zichzelf terug. Door de scheiding van zijn vrouw en kinderen is hijzelf in een luchtledig komen te hangen. zijn perspectieven lijken verschrompeld. 

Paul Auster bezat al een reputatie als dichter, essayist en vertaler toen hij in 1982 Het spinsel van de eenzaamheid publiceerde. Het boek is geheel gebaseerd op autobiografisch materiaal, al beschouwt Paul Auster zelf het niet als een integrale autobiografie: 'Ik hoopte de waarheid omtrent een aantal zaken te kunnen achterhalen en heb daarvoor mijn persoonlijke leven prijsgegeven. Ik diende slechts als voorbeeld.' Overpeinzingen, herinneringen en associaties zijn de middelen waarmee Auster zicht probeert te krijgen op de onlosmakelijke banden tussen heden en verleden.

De dichter (1954-) haalt herinneringen op aan zijn kinderjaren, zijn verblijf in Brussel en plaatst kanttekeningen bij bezoeken aan Jamaica en Amerika.

Nu de totalitaire staat zowel in de communistische als in de kapitalistische wereld een steeds dreigender opmars maakt, is Bakoenin's centraal stellen van het begrip vrijheid als noodzakelijke basis voor elk streven naar sociale en maatschappelijke vernieuwing opnieuw actueel. Arthur Lehning heeft wereldfaam verworven met de uitgave van Bakoenin's complete werk en diverse publikaties over Bakoenin en de betekenis van zijn sociale en politieke opvattingen. In het Bakoenin-jaar 1976 (Michael Bakoenin overleed te Bern op 1 juli 1876) heeft hij de eerste complete Nederlandse vertaling geredigeerd en ingeleid van Bakoenin's biecht. Het manuscript, een bericht over Bakoenin's revolutionaire activiteiten opgezet als een biecht aan tsaar Nikolaas I, werd na de Russische revolutie in de tsaristische geheime archieven ontdekt, voorzien van wel heel merkwaardig Tsaristisch commentaar in de marge, wat dan ook in de Nederlandse vertaling is overgenomen. Een Machiavellistisch meesterstuk.

Twee autobiografische geschriften van de Duitse letterkundige (1886-1956), waarin hij zijn arische afstamming wil aantonen en zijn leven in de nazi-tijd schetst

In de Russische literatuur is Aksakovs naam in de negentiende eeuw steeds in één adem genoemd met die van Toergenjev, Dostojevski, Gontsjarov, Gogol en Tolstoj. Aksakov geldt als de nestor van het nieuwe realisme. Gogol bekende: "zoals Aksakov zelfs over vogels en vissen weet te schrijven, zo kan ik het niet eens over mannen en vrouwen.

In een even precieze als poëtischel en altijd warme stijl tekent Aksakovde wereld en het landschap van zijn jeugd, zijn intellectuele groei en vorming, de idylle van zijn jeugd, de nachtmerries daarvan.

Herinneringen aan het eerste verblijf van de schrijver in Parijs, gevolgd door een lyrisch essay over grootheid

Gedeeltes uit de dagboeken van Alma Schindler (1879-1964), pianiste, componiste en minnares, echtgenote en muze van Gustav Mahler, Franz Werfel, Walter Gropius en Oskar Kokoschka. 1e dr.: 2000. Oorspr. uitgave: Tagebuch-Suiten 1898-1902 (1997).

Memoires van de Nederlandse schrijver (1912- ) over de periode 1943-1995.

Een Russische generaal komt in de Tweede Wereldoorlog voor een moeilijke keuze te staan.

'Aan boeken en jongens kon hij geen weerstand bieden' is het thema van deze gefictionaliseerde autobiografie.

Alfabetisch op trefwoord geordende citaten uit interviews met de Nederlandse schrijver (1944- ).

Bloemlezing uit de jaren 1929-1940 en een interview met de schrijver uit 1936.

H. Marsman (I899-1940) gold niet alleen tijdens zijn leven maar ook in de eerste naoorlogse decennia als de belangrijkste dichter van zijn generatie. Met zijn bundel Verzen (1923) werd hij op slag het rolmodel van menigeen tussen de 15 en de 25 die snakte naar frisse lucht in de bedompte Nederlandse samenleving, naar een nieuw elan, naar vitaliteit en daadkracht. Zijn gedichten klonken als klaroenstoten, zijn kritieken en manifesten knalden als zweepslagen. In feite duurde de periode van Marsmans daadwerkelijke leiderschap niet langer dan vijf jaar. Toch omhulde het imago van stralende Apollo hem als een tweede huid, zo sterk zelfs dat hij zich na zijn dertigste genoopt zag dat beeld publiekelijk af te breken. In zijn biografie van Marsman gaat Jaap Goedegebuure op zoek naar de twijfels en tegenstrijdigheden die het leven van dit ambivalente karakter hebben beheerst. De vitalist werd geobsedeerd door de dood, de man die riep om moderniteit kon niet loskomen van de traditie, de minnaar was bang voor vrouwen, de edelfascist bekeerde zich tot de democratie, de dichter die Nederland ontvluchtte schreef met 'Herinnering aan Holland' een van de meest klassieke gedichten uit onze taal. Zee, berg, rivier is een portret waarin de schaduwkanten minstens zo belangrijk zijn als de tot nu toe belichte kanten van deze persoonlijkheid.

Keuze uit de dagboeken van de Franse letterkundige broers Edmond (1822-1896) en Jules (1830-1870) de Goncourt.

Keuze uit het dagboek van de Franse letterkundigen over de periode 1864-1868.

Dit tweehonderdste deel van Privé-domein is een uniek soort autobiografie: een uit interviews gecomponeerd zelfportret in de vorm van een woordenboek. De buitenkant geeft van A tot Z (of liever gezegd, van de Achterhoek tot het Zuiden) een toegankelijk overzicht van Komrijs veelzijdige interesses: lelijkheid, liefde en luiheid; poëzie, polemiek en politiek; recensent, religie en Reve; volwassenheid, vriendschap en vrouwen. De buitenkant is, hoewel door buitenstaanders genotuleerd, een hoogstpersoonlijk 'abecedarium' en biedt, aangenaam leesbaar en aangenaam hanteerbaar, een soort landkaart van Komrijs territorium: over wie heeft hij ook alweer wat gezegd? Wat had hij te beweren over dat-en-dat? Dit virtuoze Komrij-compendium is een biotoop in de vorm van een naslagwerk, een mythologie weerspiegeld in de facetten van gebroken glas, een twintigste-eeuwse Ideeënbundel. 'Ik ben een soort opblaasbaar opgerold piepertje. De mensen zien alleen de buitenkant. Het mooiste komt nog.' - Gerrit Komrij

'Victor Hugo was een gek die dacht dat hij Victor Hugo was,' luidt een bekende uitspraak van Cocteau. Het is een kernachtige samenvatting van de verbazing waaraan vele boeken gewijd zijn: hoe wist één man in één leven zoveel te zijn en te doen? Hij was de grootste dichter van zijn tijd, een van de belangrijkste toneelschrijvers en de populairste romanschrijver; hij was politicus, filosoof, tekenaar en journalist; hij was de toegewijde vader van vier kinderen en minnaar van een onafzienbare reeks maîtresses.
In de politiek uitte zich zijn tomeloze energie en dadendrang al evenzeer als in zijn schrijverschap en privé-leven. Hij was overal tegelijk: in het parlement en op straat, in de Académie en op de barricaden, in gesprek met de koning, met Thiers en met Lamartine, maar ook met de straatveger. Hij had een open oog en oor voor wat er leefde onder het volk; veel minder voor de slinkse politieke spelletjes die er om hem heen werden gespeeld in de Kamer. Hugo was een man die de politiek wilde gebruiken om misstanden te bestrijden - niet een man die misstanden gebruikte om politieke en maatschappelijke successen te behalen. Het kostte hem twintig jaar ballingschap. Maar omdat hij in zijn geschriften bleef geloven in en getuigen van de noodzaak van maatschappelijke veranderingen heeft hij waarschijnlijk toch veel bijgedragen aan de hervormingen waar hij zijn leven lang voor pleitte: gratis onderwijs voor iedereen, een eerlijker strafrecht, menswaardiger arbeidsomstandigheden.
Al deze aspecten komen aan bod in Zelf gezien, een van de meest gedreven en oneerbiedige autobiografieën uit de negentiende eeuw.

Keuze uit de brieven van de Nederlandse schrijfster (1740-1805), waaruit haar zelfontleding en vrijheid van maatschappelijke opvattingen blijkt.

Herinneringen van de Ierse toneelschrijver (1923-1964) aan de jaren 1941-1955, in welke periode hij tot veertien jaar gevangenisstraf veroordeeld werd wegens politieke delicten