Keuze uit de liefdesgedichten van de Duitse dichter (1797-1856).

"Nunca he visto reunidos como en él la gracia y el genio, el corazón alado y la cascada cristalina." PABLO NERUDA ROMANCE SONÁMBULOVerde que te quiero verde.Verde viento. Verdes ramas.El barco sobre la mary el caballo en la montaña.Con la sombra en la cintura,ella sueña en su barandaverde carne, pelo verde,con ojos de fría plata.Verde que te quiero verde.Bajo la luna gitana,las cosas la están mirandoy ella no puede mirarlas. Verde que te quiero verde.Grandes estrellas de escarcha,vienen con el pez de sombraque abre el camino del alba.La higuera frota su vientocon la lija de sus ramas,y el monte, ga

Ruth Stone once said, 'I decided very early on not to write like other people.' What Love Comes To shows the fruits of this resolve in the lifetime's work of a true American original. The winner of the National Book Award at the age of 87, Ruth Stone was still writing extraordinary poetry well into her 90s. This comprehensive selection includes early formal lyrics, fierce feminist and political poems, and meditations on her husband's suicide, on love, loss, blindness and ageing. What Love Comes To opens up her own particular world of serious laughter; of uncertainty and insight; of mystery and acceptance. It is a Poetry Book Society Recommendation. The book has a foreword by Sharon Olds, who 'had the joy of meeting Ruth Stone' as a teenager, a later encounter giving her 'a vision of a genius at work' 'Ruth Stone's poems are mysterious, hilarious, powerful. They are understandable, often with a very clear surface, but not simple - their intelligence is crackling and complex... She is a poet of great humor - mockery even - and a bold eye, not obedient. There is also disrespect in her poems, a taken freedom, that feels to me like a strength of the disenfranchised. Ruth's poems are direct and lissome, her plainness is elegant and shapely, her music is basic, classical: it feels as real as the movement of matter. When we hear a Stone first line, it is as if we have been hearing this voice in our head all day, and just now the words become audible. She is a seer, easily speaking clear truths somehow unmentioned until now... She has a tragic deadpan humor: love and destruction are right next to each other...'

Winner of the 2016 Goodreads Choice Award, the princess saves herself in this one is a collection of poetry about resilience. It is about writing your own ending. From Amanda Lovelace, a poetry collection in four parts: the princess, the damsel, the queen, and you. the first three sections piece together the life of the author while the final section serves as a note to the reader. This moving book explores love, loss, grief, healing, empowerment, and inspiration. the princess saves herself in this one is the first book in the women are some kind of magic series.

Bloemlezing uit het werk van de Nederlandse dichter (1934- ).

In zijn nieuwe dichtbundel maakt Pieter Boskma zes jaar na de dood van zijn vrouw de balans op van zijn leven en dichterschap. In een unieke combinatie van openhartig realisme en mysterieuze vervreemding, van het verhalende en het lyrische, van humor en melancholie, ontworstelt de dichter zich aan de rouw, die niet zomaar overgaat, maar waar je zelf afscheid van moet nemen. Soms geestig provocerend, dan weer innig en ontroerend, weet Boskma in deze bijzondere zelfportretten uiteindelijk uit te stijgen boven de tragedie die zijn bestaan ontwrichtte, en bezingt hij krachtig, opgeruimd en vol verwondering zijn herwonnen leven.

Bundeling van de vier gedichtenbundels van de Nederlandse dichteres uit de periode 1991-2000.

Gedichten over jeugd en studietijd van de dichter (1936- ).

Tussen 1910 en 1924 geschreven gedichten, waarin het communistische ideaal en de geliefde vrouw een synthese aangaan

Bundeling van de vier gedichtenbundels van de Nederlandse dichteres (1945- ) uit de periode 1991-2000.

This edition contains all Shelley's poetry, from his juvenilia to his great works such as "The Revolt of Islam" and "Ode to the West Wind", and his only completed verse drama "The Cenci", a melodramatic Venetian tale of incest, murder and revenge.

In een recent gehouden enquête onder dichters en critici werd Tonnus Oosterhoff verkozen tot meest opvallende en belangrijke debutant van het afgelopen decennium. In de drie bundels die Oosterhoff tot nu toe schreef maakte hij een bijzondere ontwikkeling door: zijn gedichten vertoonden steeds meer dwarsheid en durf. De beweging wordt voortgezet in 'Wij zagen ons in een kleine groep mensen veranderen'.
De poëzie van Oosterhoff - ongrijpbaar, bizar, niet zelden humoristisch - was al nooit voor één gat te vangen, maar nu komt daar een nieuwe dimensie bij: gedichten worden geschreven, doorgestreept en weer hernomen voor het oog van de lezer. Op de bijgeleverde cd-rom ziet men de gedichten op het beeldscherm van gedaante veranderen: regels verschijnen, veranderen en verdwijnen.

'Wij zagen ons in een kleine groep mensen veranderen' is een volstrekt nieuw geluid in de Nederlandse poëzie.

Als er aan Peter van Liers nieuwe dichtbundel Gegroet o..., de opvolger van zijn alom uitstekend ontvangen debuut Miniem gebaar, een centrale vraag ten grondslag ligt, dan is het deze: hoe naïef kan en mag taal nog gebruikt worden? Of anders gezegd: zijn de woorden in de loop der tijd niet zo belast geraakt met allerlei connotaties dat zuivere poëzie onmogelijk is geworden? Peter van Lier toont in Gegroet o...dat hij zich van deze cruciale vragen bewust is en - sterker nog - dat hij niet van plan is de hoop op te geven een taal te vinden die onder de historische belasting uitkomt. De dichter zoekt in deze bundel verlangend naar een zo oorspronkelijk mogelijke ervaring van de werkelijkheid. Dit vraagt om een geesteshouding die voorafgaat aan de belastende vragen naar het wat, hoe en waarom van de dingen. In Gegroet o...tonen de dingen zich in een nog niet door het vragen en door de geschiedenis besmette staat van onschuld en eenvoud.

Ontdaan kan zowel geschokt betekenen als vrij. De aanwezigheid van de dood is meerzinnig in de poëzie van Hans Groenewegen. De concentratie van zijn verzen uit zich met extreme helderheid. Wat mythisch lijkt, is tegelijk concreet. Natuur en vergankelijkheid gaan blijvend samen. De lezer voelt zich genodigd de zinnen zowel te horen klinken, als er zelf al lezend klank aan te verlenen

De bundel Annunciaties van Stefan Hermans bekommert zich ogenschijnlijk niet om structuur en indeling: de gedichten lijken op zichzelf te staan. Toch zijn er telkens terugkerende verwijzingen - aankondigingen en herinneringen - die de gedichten onderling verband geven. Een verband dat even logisch en ongrijpbaar is als de seizoenen van het leven: liefde, geboorte, ouderdom. Maar huiselijk zijn deze gedichten niet te noemen, daarvoor is Hertmans' blij te nieuwsgierig en zijn dichterlijke greep te groots. En wat er precies in de titel van de bundel wordt aangekondigd, is ook allerminst eenduidig aan te geven. Misschien is het het leven zelf, of iets anders dat zich al voltrekt terwijl het lijkt of het nog wordt uitgeprobeerd.

Wat is er eigenlijk te zien op de vermaarde muurschildering waaraan Goya twee jaar lang werkte? Onder een volkomen lege hemel kijkt een hondenkop intriest naar iets boven hem, dat voor ons onzichtbaar blijft. Zwemt dit hondje tegen de stroom in? Staat het achter een zandwal? Is het een verkapt zelfportret van de ontgoochelde Goya? In het lange titelgedicht van deze bundel, Goya als hond, speelt Stefan Hertmans met de open vragen die dit beeld bij hem opriepen - en enkele van de lege plekken vult hij op met herinneringen uit zijn eigen leven. Maar de bundel bevat veel meer. Een foto in een zuidelijk stadje, het vreemde 'Death on a pale horse' van William Turner, enkele stenen in een oude muur, een spin als femme fatale, de eerste stappen van een kind - waar deze gedichten ook over gaan, ze bieden steevast doorkijkjes naar het andere en diepere verhaal van Stefan Hertmans' onvervreemdbare, eigenzinnige poëzie, dat hij via dergelijke beelden telkens weer zo tastbaar weet te maken.

Rassemblant plus de 900 poèmes s'échelonnant du XVe siècle au milieu du XXe siècle, cette Anthologie de la poésie érotique française se veut la première à essayer d'être complète. On y trouvera en effet aussi bien les poètes les plus célèbres (Villon, Ronsard, Malherbe, Voltaire, Gautier, Baudelaire, Verlaine, Mallarmé, Rimbaud, Apollinaire, etc...) que d'autres moins connus (Eustache Deschamps, Théophile de Viau, Régnier, Motin, Maynard, Claude Le Petit, Glatigny, Louÿs, Jarry, etc.) voire assez inattendus (Jules Verne). Surtout, quantité d'auteurs anonymes y côtoient une paralittérature d'ordinaire laissée de côté par les anthologies : chansons de salle de garde et de carabins, airs folkloriques ou populaires, couplets " potachiques ", etc. Toutes ces compositions, parfois très anciennes et inédites, ne sont pas les moins prenantes ni les moins épicées. Elles sont regroupées sous des rubriques thématiques - et par ordre chronologique -, qui présentent un panorama aussi divers que pittoresque : mariage, cocufiage, vérole, cléricalisme, politique, sociologie, pastorales, anatomie, techniques, misogynie, hétérodoxie, homosexualités, rêves, parodies, cauchemars, tombeaux... Une préface copieuse et nourrie de citations a pour but de donner au lecteur, en guise d'introduction, une Histoire de la poésie érotique française, qui en fasse mieux saisir à la fois les grandes lignes et le développement historique. Ainsi le panorama que Jean-Paul Goujon propose se caractérise-t-il à la fois par sa variété et par sa richesse. Il permet surtout de mesurer l'intensité inhérente à toute notre poésie érotique : cette soudaine et si particulière force qu'acquiert le langage dans la forme bien définie qu'est le poème. Rien de plus explosif et, parfois, de plus irrésistible, que ces vers qui parcourent toute la gamme du lyrisme érotique, de l'obscénité la plus provocante ou la plus jubilatoire à la rêverie la plus insistante, à la hantise charnelle la plus éperdue.

James Joyce, de grootste experimentele prozaïst van de twintigste eeuw, debuteerde in 1907 met een traditionele verzenbundel. Pas twintig jaar later verscheen de kleine bundel Pomes Penyeach. De titel betekent letterlijk 'Gedichten voor een penny per stuk'. Het werkje kostte één shilling, dus twaalf penny. De spelling 'pomes' imiteert de slordige uitspraak van 'poems'. Omdat het woord klinkt als het Franse 'Pommes' (appels), kreeg het in Parijs uitgegeven boekje een appelgroene kaft. Deze tweetalige editie werd vertaald door Paul Claes.

In het titelgedicht, maar ook op andere plaatsen in zijn nieuwe bundel, schrijft Wiel Kusters op elegische toon, maar zonder pathos, over zijn beide overleden broers, van wie hij er een niet gekend heeft. Daarbij komt hij, zo lijkt het, tot de conclusie dat de dichter in zijn schrijven en spreken zoiets als een broer van zichzelf moet zijn. In de woorden en klanken van zijn zowel vreemde als nauw verwante stem. Wiel Kusters (1947) debuteerde in 1978 met de gedichtenbundel Een oor aan de grond. Zijn meest recente publicaties zijn: Bewaarmachinist (2011) en In en onder het dorp. Mijnwerkersleven in Limburg (2012). In 2010 verscheen zijn biografie van de dichter Pierre Kemp, in 2014 Mijn versnipperd bestaan. Het leven van Kees Fens 1929-2008.