Cirkels [GESIGNEERD]

Achterflap: ' Stel, je zit met je partner een drankje te drinken aan een bar in een gezellige gelegenheid. Aan diezelfde bar zit een zwaar opgemaakte jonge vrouw luidruchtig te discussiëren. Het gesprek met je partner wordt overstemd door haar agressieve wijze van praten. Je vraagt je af of het niet wat rustiger kan. Haar aandachttrekkend gedrag begint je te irriteren en je besluit met partner en glas ergens anders te gaan zitten. Dit ontgaat de vrouw in kwestie niet en je ziet tot je verbijstering dat ze je achterna komt. 'Zo,' vraagt ze op voor iedereen hoorbare toon, 'meneer vindt me te min?' Brutaalweg strijkt ze aan je tafeltje neer en begint de knopen van haar bloes los te maken, terwijl je toch heel zeker weet dat je niet in een striptent beland bent. Dan heb je te maken met een straalbezopen snol, of .... misschien is ze manisch depressief. Cirkels gaat over manische depressie, een psychische aandoening , die niet alleen voor de patiënt tragische gevolgen kan hebben, maar ook op de omgeving een enorme impact heeft. De hoofdpersoon van Cirkels moet met lede ogen aanzien hoe haar zus steeds weer in de greep van manische depressiviteit komt. De ziekte van haar zus beheerst het leven van de hoofdpersoon en haar familie.' Zie ook: http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/2303642/2006/08/30/rsquo-Je-mist-alleen-een-chemisch-stofje-rsquo.dhtml: 'Voor mij een reden om de aantekeningen die ik ooit maakte, te gebruiken voor een nieuw boek. Zoals bij de meeste van mijn boeken een mix van fictie en werkelijkheid. In het boek lijd ik bijvoorbeeld zelf aan manische depressie, maar in werkelijkheid is dat niet het geval. Ik wil mijn familie een beetje in de luwte houden. Maar de details, alle ervaringen met deze ziekte en de gevolgen daarvan, zijn wel degelijk echt. Voor lotgenoten, mensen in de omgeving van manisch depressieve patiënten, zal het herkenbaar zijn. Daarom gaf ik dit boek ook de titel Cirkels mee. Naar een lied van Herman van Veen, zo van er bestaat geen medicijn tegen oud of eenzaam zijn. Maar ook vanwege de rimpels in een vijver. Manische depressie is net als een steen, iedereen krijgt ermee te maken. (...)'