Maar ik ben er nog, trouw aan wie sterven gaat

Beschouwingen over stervensbegeleiding en bezinning op de eigen sterfelijkheid. Wie nog maar kort heeft te leven, moet kunnen rekenen op mensen die hem tot het laatste begeleiden. Toch is in deze zo kwetsbare situatie van het naderende sterven vluchtgedrag geen uitzondering. Een reden kan zijn dat die zo sterfelijke ander jou confronteert met je eigen sterfelijkheid.

Dit boek is geschreven vanuit het besef dat mensen die terminaal zijn, niet in een isolement mogen raken. Dit is gewoon een kwestie van humaniteit. In de twee laatste hoofdstukken wordt die humaniteit vertaald in tien praktische 'omgangsvormen': empathie, mededogen, geduld, humor, wellevendheid, tederheid, integriteit, zelfkennis, respect, trouw. Ook staan in deze hoofdstukken voorbeelden van brieven en korte teksten die je zou kunnen schrijven.
De sfeer van ieder hoofdstuk wordt aangegeven door een tot de verbeelding sprekende foto van natuurfotograaf Jan Vermeer.

Hans Bouma is dichter, ethicus en publicist. Eerder verschenen van hem onder meer De taal van het troosten en Handen die mij nooit verlieten