Rinkeldekink

In september 2015 kreeg Martine Bijl een hersenbloeding. Na haar langdurige herstel in een revalidatiecentrum, waar zij vrijwel alles opnieuw moest leren, bracht ze nog enkele maanden door in een ziekenhuis. Haar taalvermogen bleef onaangetast. Over haar mede-bewoners, over partners en therapeuten, over welzijnstaal, over de valklas en de ergotherapie, over angsten en wanen, over hoe het voelt als iemand anders in je brein is gekropen en daar de boel dreigt over te nemen schrijft ze indringend, eerlijk, met wrange humor, zonder opsmuk en daardoor indrukwekkend.